Syrpa - 01.12.1920, Qupperneq 5

S YRP A
355
höfuðið í ákefS, auSsjáanlega til þess aS losast viS 'þenna ólþægi-
lega poka. AuSvitaS gat hesturinn ekki algerlega losaS sig viS
pokann, en eftir margar ákáfar tilraunir tókst honum loks aS hrista
pokann af höfSinu, svo hann hangdi aSeins á fallega háísinum.
Þegar hesturinn var þannig búinn aS ilosa pokann af höfSinu,
hneggjaSi hann hátt, gerSi íharSan sprett, eins og til aS fullvissa sig
um, aS hann væri orSinn alveg laus viS öll bönd, en síSan fór
hann aS bíta nýja, mijúlka grasiS í mestu makindum, alveg óvit-
andi um gauraganginn á slkipinu, er hiS óvænta strok hans hafSi
orsakaS.
Skipstjóri og aSrir yfirmenn á gufuskipinu voru aS bera sam-
an ráS sín um iþaS, hvernig hægt væri aS handsama strokuhest-
inn. ÞaS var Iítil-1 tími til stefnu, því rökkriS var óSum aS faerast
yfirt en þaS vottaSi fyrir uppkomu hins dýrSiIega Austurlanda-
imlána. Rétt um leiS og hinn rnikli, hvíti skjöldur tunglsins hóf
sig upp yfir kjarrskóginn, heyrSist voSalegt öskur, er virtist hrista
bæSi himinn og jörS. Allir, felmtraSir af þessu óvænta cskri,
sneru sér í áttina iþangaS, sem þaS kom úr, og þar sáu menn, í
bjarta tunglslljósinu, afarstórt ljón, sem reisti höfuSiS hátt og
teygSi fram lappirnar einbeittlega.
Þótt ólíklegt megi virSast, iþá stóS fállegi Arabíu-hesturinn
kyr á sama staS, eins og hann væri hvergi smeykur, og hélt áfram
aS bfta grasiS rólega. LjóniS breytti ákjótt stellingum sínum,
teygSi úr sér, svo kviSurinn því nær straukst viS jörSina, og fór
aS skríSa, meS einkennilegum sveifl-u-hreyfingum, í áttina til
hestsins. Á meSan villidýriS skreiS þannig áfram, baS einn af
mönnunum á Assyria um leyfi til aS Skjóta á þaS, en áSur en
maSurinn hafSi haft tfma til aS ná í kúílu-byssu (rilffill = rifle)
sína, ihafSi ljóniS aftur breytt áhlaups-aSferS sinni, og gerSi nú
nokkur löng stökk, unz þaS var einungis fáein skref frá bráS sinni.
Sérhvert atvik í hinum óvanalega sjónaríeik, sem nú fór í hönd,
sást glögt af gufuskipinu. Tigris-fljótiS var ekki mjög breitt þar,
sem þessi lleikur gerSist, og tunglsljósiS var eins bjart og unt var,
því e’kki var Ský á Tofti. Alt í einu varS hesturinn var viS haett-
una, sem hann var í. Flætur hans urSu Stæltir og hann sperti upp
smáu eyrun sín. Á næsta augnabliki stökk hann áfram eins og ör
væri SkotiS af boga, en TljóniS eílti hann og var ekki langt á éftir.
ÞaS (ljóniS) urraSi hræSilega í byrjun, en steinþagnaSi brátt ál-
geríega. Svo byrjaSi eitt hiS undrunarsamasta kapphlaup, sem
sögur far-a af, en hluttakendur í því voru tvö fegurstu dýrin af öll-