Syrpa - 01.12.1920, Qupperneq 7

SYRPA
357
mecS kapp’hlaupinu, sem byrjácSi enn einu sinni meÖ undra hracSa
í bjarta tunglsljósinu. Geðslhraering þeirra, sem á skipinu voru,
var komin á hámark sitt, með því iþað virtist algerlega ómögu-
legt, að hes'turinn slyppi í þriðja sinn.
Á meðan allir á skipinu gáfu gaetur — með ön'dina í bálsin-
um — hestinum og Ijóninu, heyrðist ekkert hljóð utan hófadyn-
urinn á fljótsbakkanum og skvampið í hiliðarhjóllum slkipsins.
“Hvor skyldi vinna?” var efst í hugum a'llra. Hesturinn fór nú
að sýna merki þess, að hann var farinn að þreytast, en ljónið v' ;t-
íst ekki sýna nein þreytu-merki^ né vera neitt eftir sig af skotínu
og högginu af hófum ihestsins. Það leit út fyrir að endir iþessa
leiks væri í nánd, því vesalings hesturinn var óefað farinn að riða
ögn á fótunum. iLjónið virtist vita, að sigur þess væri í nánd,
því það hyrjaði að urra og rymja mjög einkennilega. En alt í
einu reið annað skot af byssu á skipinu í næturkyrðinnif og því
nær samhliða hvelilnum heyrðist hræðilegt öskur, en ljónið stökk í
náa loft og féll síðan niður á jörðina steindautt.
En hvað var nú hægt að gera til þess að ná hestinum og
koma honum aftur út á skipið? Skipun var gefin um að halda
Assyríu nálægt fljóts-bakkanum og missa ekki sjónar á 'hestinum
það sem elftir var af 'hinni stuttu nótt, og var þetta gert.
1 birtingu morguninn eftir var hesturinn heldur nær fljóts-
bakkanum en um nóttina og var að bíta í næði. Annar hesta-
sveinninn teygði sig út yfir borðstokks skipsins og kallaði mjúk-
lega á hestinn með nafni. Þegar hesturinn iheyrði hina kunnugu
rödd sveinsins, kom hann (hesturinn) gangandi hröðum skrefum
í áttina til islkipsins. Skipstjóri lét nú stýra skipinu enn nær fljóts-
bákkanum, og nokkrum miínútum síðar kom hesturinn brokkandi
fast niður að vatninu. Skipið var stöðvað, bryggju skotið á
land, en Arabíu-gæðingurinn gdkk hiklaust eftir henni upp á
þiljur Assyríu, skipstjóra til mikils hugléttis, og öMum á skipinu
til gleði og undrunar.
Endir.