Syrpa - 01.12.1920, Síða 12

362
S YRP A
Já, svaraði eg; og þá hvarf raaerin iþegar út í myrkriS.
Eg gekk Ihratt yíir mýrlendiS lí áttina til skipabryggjanna, og
eg var þegar farinn aS sjá ljósin á höfninni. Samt «em áSur fanst
mér eg ekki vera sloppinn, og eg leit oft í kringum mig, án þess
aS sjá eSa Iheyra noikkuS tortryggilegt — þar til alt í einu aS mán-
inn skauzt fram undan skýi og, rétt fram undan' mér, sá eg geisla,
sem þó ekki var geisli, he’ldur endursikin alf geisla. Eg ibar vinstri
höndina fyrir mig í skyndi, og þá fór hnífur — sem var eins og
meS sagar-tönnum — í gegnum höndinaf og eg rak upp hljóS af
sársauka.
MeS hægri hendinni greip eg þann, sem gerSi árásina á mig,
en hann var aS mestu nakinn og ataSur einhverri feiti — viS-
smjöri — svo hann sneri sig úr höndum mínum eins og áll. En
samt sem áSur flýSi maSurinn ekki, heldur stóS fáein skref í
burtuf í Iþví skyni aS gera aSra árás á mig, og þá sá eg lílka aS þaS
voru nokkrir menn meS honum. Eg sá á því, hvernig svárta hár-
iS á þessum mönnurn var sett upp í strýtu, aS þeir voru Malayar;
en hann, sem var leiStogi þeirra, var manndjöfullinn, er eg hafSi
séS vera aS kynda eld í kjallara-holunni í drykkjukránni. Og
njarta mitt barSist í brjósti mér, á meSan eg’beiS þarna eftir nýrri
árás. *■ ' “«!
Þá snerti mjúk hönd mig og rödd sagSi: “ÞaS er eg.” Og
rnærin hafSi tekiS utan uim þann fingur minn, sem óláns-hringur-
inn var á, og sagSi: “Eg hlýt aS gera IþaS, hvort sem eg vil eSa
ekkif af því eg elska hann.” Og áSur en eg vissi hafSi hún bit-
iS fingurinn í sundur fyrir ofan hringinn. SíSan hrópaSi 'hún til
mannanna á tungu, sem eg ekki skildi, og fleygSi fingur-Stúfnum
meS hringnum á mitt á meSal þeirra. En leiStogi mannanna
greip fingur-stúfinn meS hringnum á og öskraSi upp sigur-óp, og
sýndi hinum, sem dönsuSu r kringum hannf hringinn og steininn í
honum.
Og mærin tók aftur til máls, og þaS var einbeitni og alvara í
löddinni — þegar mennirnir voru farnir meS sigurlaun sín —
óláns gimsteininn — en máninn fór aftur í felur ibák viS dimt ský:
“Deyddu mig ekki, lávarSur minn, því líf Iþitt er enn ekki úr
hættu.” Hún reif skýluna frá andliti sínu og batt um þaS, sem
eftir var af fingri mínum; og svo tók hún hina höndina á mér, dró
út úr henni hnífinn, sem enn stóS í gegnum hana, og saug eitriS
mjúklega úr sárinu. En sársaukinn í báSum sárunum ýfirbugaSi
mig, svo eg seig niSur og féll í ómegin.