Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 24

24
hjá mjer leiði á sjálfum mjer og öllu Jífi mínu.
Þjer hafib kollvarpað öllu þvi, sem jeg áður hafði
stuöning af. Jeg hef ekki verið rólegur eina stund
síðan jeg asnaðist í kirkju til yðar. Jeg ætlaði að
draga dár að yður eins og öllum þessum poka-prest-
um, en svo var jeg nógu heimskur til að láta yður
hræða mig. Jeg hef hundrað sinnum sagt við sjálfan
mig að það sje allt lygi, það kemur að engu liði!
Bölvuðu orðin yðar brenna mig eins og eldur! —
Jæja, nú hafið þjer heyrt játningu mína,“ bætti
hann við, „farið þjer nú og hælizt um, að þjer hafið
getað hrætt alræmdan vantrúarmann, og lofið mjer
að fara til helvítis í friði!“
Hann hló æðislega og reyndi að losa handlegg
sinn úr hendi prestsins, en það tókst ekki.
Bað brá fyrir undarlegum glampa í augum
prestsins, og hann sagði hægt og vingjarnlega: „Það
er einmitt það, sem mig langar að koma í veg
fyrir, þjer eruð of góður til þess. Drottinn vill að
þjer farið allt annað, og þess vegna hefur hann sent
mig hingað í kvöld. “ — Svo sleppti hann handlegg
sjúklingsins, og taiaði við hann, þangað tii að fór
að birta af degi. Þegar hann bjóst til að fara, rjetti
sjúklingurinn honum ósjálfrátt hendina. Hann var
enn þá æði þungbúinn á svip, en þrjóskan og hæðnin
voru samt horfin.
„Komið þjer aptur? spurði hann, og það var
hálfgerð ógnun i rónmum.
„Já, jeg kem vitanlega svo fljótt semjegget."
Og hann kom aptur dag eptir dag í raargar