Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 21

21
svona þá held jeg að hann geti ekki komist til Guðs.
Ó, komið þjer með mjer!“
„Hvað heitir hann pabbi þinn?“
Barnið nefndi nafn föður sins. Bað kom undrun-
arsvipur á prestinn. Hanu kannaðist vel við rnann-
inn, því það var einhver svæsnasti jafnaðarmaðurinn
í allri borginni og ákafur vantrúarmaður, sem opt
hafði haldið æsingarræðu gegn kirkju og kristin-
dómi.
„Langar pabba þinn til þess að tala við mig?
Er það satt?“
„Nei, nei, hann veit ekkert um að jeg er hjer.
Mjer var sagt að þjer væruð ekki heima, svo beið
jeg hjerna á götunni þangað til þjer komuð.“
„Hvers vegna vildirðu helzt. sækja mig?“
Það komu tár í augun á litlu stúlkunni.
„Af því mjer þykir svo vænt um yður og af
þvi þjer eruð sá eini, sem getið hjálpað lionum
pabba."
Það var ekkert hik og enginn efi í þessum orð-
um. Þetta var undarlegt barn. „En hvar hefur þú
kynnst mjer?“ spurði presturinn.
„í kirkjunni; jeg heyri til yðar á hverjum sunnu-
degi, þó pabbi sneypi mig fyrir það, þá fer jeg samt.“
„Því heldur þú að jeg geti hjálpað honum
pabba þínum?“
Litla stúlkan leit allt í kringum sig eins og
hún væri hrædd um að einhver stæði á hleri, og
svosagðihún: „Jeg held að pabbi sje hræddur við
yður,“