Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 7

7
Hann hugsaði um það tímum saman. Dauðinn
færðist nær og nær, en Guðs góði andi kom enn
nær og hjálpaði syndþjáðri sál að finna frið í orði
Drottins, svo að skipstjóri gat fulltreyst að lambið
Guðs hefði einnig borið hegningar hans synda að
Guð hefði í raun og sannleika lagt misgjörðir Jó-
hanns á Jesúm.
Fáum dögum seinna dó hann og síðustu orð
hans voru: „Særður fyrir mig, særður fyrir mínar
syndir!“ — Hann hafði treyst orðum Guðs og
Guð sannleikans brást honum ekki.
En sorglegt var það, að hann skyldi hafa dvalið
svona lengi á breiða veginum og enginn fann fremur
til þess en hann.
Kæri lesari! Jeg þykist viss um að þú vilt
feginn deyja líkt og þessi skipstjóri, og ert ekki í
þeirra tölu, sem í gáleysi og guðleysi gjöra gis að
þeim, sem biðja guð að hjálpa sjer, þegar þeir eru
að fara hjeðan alfarnir, en því viltu draga það að
komast í sátt við guð? Þótt það sje gott að geta
dáið eins og barn Guðs í Jesú nafni þá er þó enn
betra að lifa eiitnig í Jesú nafni hjer á jörðu. Ó,
drag ekki sjálfan þig á tálar. Stundin er óviss. Hikaðu
ekki. Pessi tími, þessi stund, getur haft eilífa þýð-
ingu fyrir þig.
Eða ef þú skyldir vera kominn i sátt við Guð,
vera í tölu þeirra fáu, sem í raun og veru hafa
gcflð guði hjarta sitt, því ferðu þá með það eins og
mannsmojð. Finnst þjer ástæða til að setja trú