Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 14

Misskilning’ur.
Fjöldi manna draga sjálfa sig á tálar í andleg-
um efnum. Margir vona að þeir verði hólpnir af
því að þeir „gjöri ekkert illt. * Þeir setja reyndar
kröfurnar æði lágt, og gjöri þeir einhverjum greiða,
geta þeir varla um annnað hugsað en hvílíkir „gæða-
menn“ þeir sjeu. Sumir segja líka: „Jeg gjöri
eiginlega hvorki gott nje illt, jeg er hjer út af fyrir
mig, er ekki í vegi fyrir neinum og gjöri ekki flugu
mein hvað þá heldur nokkrum manni. Það væri
skrítið ef jeg yrði ekki hólpinn."
Talmage, ræðumaðurinn nafnkunni, segir frá
þessu atviki: „Vinur minn var á gangi upp í sveit
og þurfti að fara yfir járnbraut. Um leið og hann
fór þar um, sá hann mann sitja á teinunum. „Jeg
ílýtti mjer til hans,“ sagði hann, og bað hann að
ílýta sjer burtu, hann væri í mikilli hættu, því að
hraðlestin kæmi að vörmu spori. Maðurinn hreyfði
sig ekki og jeg þóttist sjá að hann mundi ve'ra
heyrnarlaus. Jeg tók í handlegg hans og reyndi að
draga hann með mjer og benti á teinana, en allt
varð árangurslaust, hann var sterkari en jeg og
hrópaði bálreiður:
„Þvi getið þjer ekki sjeð mig í friði. Jeg gjöri
engum mein og er ekkert fyrir yður. Jeg hef ekk-
ert gjört á hlufa yðar og sat hjer alvog aðgjörðalaus
þangað til þjer rjeðust á mig.“
í sama bili heyrði jeg skröltið í hraðlestinni,