Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 9

9
að hann hjelt að þetta væri kristindómur, og sneri
baki að honum.
Tíminn leið. Seinna kvongaðist hann.
IConan hans, hún hjet Margijet, tólc sinnaskipti
og varð Guðs barn skömmu eftir giptinguna. Henni
þótti vænt um hann Jón og vildi að hann yrði sjer
samferða heim til Guðs.
En hún sagði aldrei: „Farðu!“, en allt af
„komdu“.
„Viltu ekki koma með mjer i kirkjuídag? —
Góði komdu!“
„Kom þú nú á samkomu vinur minn, bara í
þetta skipti.“
Pannig komst hún opt að orði. Og á kvöldin,
þegar hann kom heim fiá störfum sínum sagði
hún: „Heyrðu Jón, komdu! Mjer var lánuð góð
bók; langar þig ekki til að lesa dálítið í henni fyrir
mig meðan jeg er að bæta?“
Jón gat aldrei sagt nei, þegar Margrjet sagði:
„kom!“
Einu sinni las hann fyrir hana úr ritningunni,
og eptir það tók hann hana stundum óbeðið.
Svo var það eitt kvöld að hann rak sig á þessi
orð: „Koviið til mín allir þjer, sem erfiði og þunga
eruð hlaðnir, jeg mun gefa. yður hvíld! “
„Ó, Margrjet,11 sagði hann, „biblían er alveg
eins og þú. — Nú sje jeg það allt. “
„Jón, Jón!“ sagði Margrjet og iagði hendurnar
um hálsinn á honum, „hvað áttu við með þessu
áð bjblían sje eips og jeg? Hvað sjerðu núna?“
L