Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 20

Presturinn og vantrdarmaðurinn.
Það vai' œði votviðrasamt í byrjun jólaföst-
unnar og strætisljósin báru daufa birtu á kveldin.
Þetta kveld rigndi venjufremur mikið en þó að klukk-
an væri orðin 11, var þó margt manna á ferð, flestir
komu þeir úr leikhúsum og gildaskálum.
Meðal annara gekk hár maður unglegur eptir
Austurstræti. Hann var lítið eitt lotinn í herðum
og hafði hendurnar í frakkavösunum. Auðsjeð var
að liann hafði ekki verið að skemta sjer. Hann
var rnjög þreyttur að sjá, tekinn í andliti og mjög
alvarlegur nærri þvi harðneskjulegur á svip. Hann
hjelt áfrain nokkrar hiiðargötur og nam staðar við
fátæklegt hús. Um leið og hann stakk lyklinum í
skrána, sagði hann við sjálfan sig: „Þá er jeg þó
loksins kominn héim.“
„Reiðist mjer ekki herra prestur, en mig langar
til að tala við yður,“ heyrði hann sagt með barns
rödd rjett hjá sjer. Hann leit við hissa; 10 eða 12
ára gömul stúlka fátækiega klædd stóð fyrir aptan
hann og horfði með bænaraugum á hann. Unglegi
maðurinn horfði fast á hana; strætisljósið skein beint
í andlit hennar og hann sá að út úr því skein svo
mikil sorg og kvíði, að hanri kenndi þegar í brjósti
um hana og spurði vingjarnlega: „Hvað viit þú
mjer barnið mitt?“
„Yiljið þjer ekki konui heim með mjer? Pabbi
er svo veikur, jeg held hann fari að deyja, en hann
19 svo æstur og talar svo voðalega, ef að hann deyr