Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Qupperneq 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
13
Hundurinn hoppaði í kringum hann eins
og hann væri ærður af feginleika.
I fátinu og ósköpunum hafði stúlkunni
gleymst að loka dyrunum, og hundurinn hafði
notað sér færið að fara út og leita að hús-
bónda sínum.
«Cæsar, Cæsar, ertu það nú fyrir víst, er
eg búinn að fá þig aftur, væna trygðatröllið
mitt», sagði málarinn, og klappaði honum á
belginn. Hundurinn flaðraði upp um hann,
lagði framlappirnar á axlir honum og sleikti á
honum hendurnar í ofsakæti.
Hávaðinn óx á strætinu, eldsbirtan fór
vaxandi, og hættan virtist aukast.
Max Odrich flýtti sér út á strætið.
«Cæsar — komdu!»
Hundurinn fylgdi honum og ýlfraði af gleði.
Málarinn horfði í kringum sig til þess að
vita, hvort nokkur tæki eptir sér. En allir
gláptu á eldinn, sem einmitt þá brauzt sprak-
andi upp úr þakinu. Stúlkuna var hvergi að sjá.
Hann tók í hálsbandið á hundinum, til
þess að týna honum ekki í mannþrönginni,
eða hann træðist ekki undir eða ienti undir
hjólum slökkvivélanna. Hann beygði inn í
næstu þvergötu. Svo slapp hann burt án þess
að eftir væri tekið, og var þá sloppinn með
Cæsar í togi.
Fyrst hvíldi það þungt á honum, hvern-
ig hann hafði komist að hundinum aftur;
hann gerði bæði að fölna og roðna á víxl.
Hann hafði tekið óheimildartaki á annara eign;
stolið hundinum, sem hann átti ekki lengur
sjálfur, á laun; hann gat nú ekki framar litið
frjálsu auga upp á nokkurn mann. Enn þá var
tími til þess að skila honum. En þá var líkleg-
ast að tekið yrði eftir ’ionum. Hanngatsagt, að
hundurinn hefði eltsig af sjálfsdáðum, þegar hann
slapp út. Rað var nú reyndar lýgi, og að Ijúga
fanst honum enn verra en að stela. Ekki vildi
hann saurga sig á því. Nei, hann varð að
vera það, sem hann varorðinn: — þjófur, og
hann vildi það líka. Hann stóð á því með
þverúðarfullum þráa — hann gleymdi óllu við
það, að fá aftur þetta uppáhald sitt. í næstu
slátrarabúð keypti hann sér allskonar góðgæti
handa honum. Svo fór hann með hann heim
í stofu sína, kalda og tómlega.
Á borðinu sá Max Odrich bréf, sem hafði
verið látið þar á meðan hann var í burtu;
fékk það honum eigi lítillar undrunar. Hann
hafði óbeit á að snertabréfið. Hann átti einskis
góðs von úr neinni átt. Jafnvel vinir hans höfðu
gleyrnt honum á seinni tímum, eftir að hann
var hættur að koma til þeirra.
En við að sjá bréfið, datt honum í hug
skattseðill hundsins, seni hann hafði gleymt að
fá stúlkunni um morguninn, og liann hafði !of-
að ungfrúnni að skila þá um daginn.
Regar hún kæmi nú aftur, saknaði hunds-
ins og fyndi ekki seðilinn, mundi henni detta
hann 'fyrstí hug, og annaðhvort senda til hans,
eða enda koma sjálf, og þá yrði hann nú al-
gerlega sannaður — að þjófnaði.
Seðillinn varð að fara — og það und-
ireins, þannig bæri hann bezt af sér allan grun.
Hann opnaði því ekki nýkonma bréfið, en þaut
út á stræti, keypti frímerki í næstu búð, smokk-
aði seðlinum í það, reit utan á, og lét það í
næsta póstkassa.
Nú varð honurn rórra um stund. Hann
fór heim aftur og tók bréfið; á því var póst-
stimpillinn «Aschaffenburg.»
Hann varð hálfforviða. Rar þekti liann
engan mann. Hann reif bréfið upp; það var
kvenhönd á því, og hljóðaði það svo:
< Háttvirti herra! Eiginlega ætlaði eg að
gera það strax í gær, en alvarleg. og heilög
skylda kallaði mig hingað. Nú skal eg gera
það þegar. Eg finn að eg er í skuld við yð-
ur. í gær, þegar eg kom heim til mín af
hundamarkaðinum, hitti eg kunningja minn þar
heima fyrir. Maður, sem hefir gott vit á hund-
um, hældi ákaflega honum Cæsari yðar —
mínum nú að segja. Hann væri meira virði
en hundar gerðust nú á dögum. Eg hafði gam-