Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Qupperneq 16

14
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
an af að vita, hvað hann segði, og spurði hann
hvað hann væri kaupandi fyrir, og sagði hvað
eg hefði gefið fyrir hann. Hann ætlaði ekki að
trúa mér, og sagði að hann væri í minsta lagi
100 marka (90 ki.) virði. Rað er því auðséð,
að þér hafið annaðhvorí ekki vitað, hvers virði
hundurinn er, eða þá selt mér hann með af-
föllum með ásettu ráði. Rér getið skilið, að
eg get ekki þegið það. Pess vegna sendi eg
yður nú, það sem eg þykist skulda yður.» —
Max Odrich sneri við blaðinu. Innan úr
bréfinu datt 100 marka seðill. Hinum megin
stóðu þessi orð:
«Reiðist mér ekki, ef þér kynnuð ekki að
vilja taka á móti þessu, Rað er ekki nema skylda
mín, og eg vil ófúslega skulda neinum neitt.
Ef þér viljið ekki nota peningana sjálfur, skul-
uð þér verja þeim í þarfir þeirrar fögru Iistar,
sem þér leggið stund á, og eg elska.
Með mestn virðingu
Agata Móra!t».
Málarinn horfði steinhissa á þessar línur.
Eftir litla hríð lét hann bréfið síga niður á
borðið, tók báðum höndum fyrir andlit sér og
grét beisklega. Pað var eins og glóandi kol-
um væri hlaðið að höfði honum; hann gat
ekki velt þeimfrásér, hendur hans voru bund-
nar. Hún hafði gert honum gott um leið og
hann stal frá henni.
Hvað átti hann nú til bragðs að taka. Ein
vitleysan annari verri rak aðra í höfði hans.
Framh.

H etj an h e n n ar.
«Pessi maður er hetja», mælti Aðalheiður
Forrest um leið og hún spratt á fætur úr
hægindastólnum og reikaði hrifin fram og aft-
ur um gólfið með morgunblaðið í hendinni.
«Við hvern áttu, Aðalheiður?» spurði
bróðir hennar, og fylgdi systur sinni með aug-
unum.
«Við hann, sem hætti svo nijög lífi sínu
í gær við að bjarga 4 kvenmönnunum út úr
eldinum mikla. Nafn slíkra manna á að vera
ódauðlegt. Hefði eg verið ein af þeim 4
mundi eg hafa beðið hans».
«En ef þær allar 4 hefðu gjört það, mundi
manntetrið hafa komist í ljótu vandræðin»,
sagði bróðirinn.
«Já, slíkur maður væri eigandi* svaraði
Aðalheiður.
«En hann er nú þegar giftur» sagði bróð-
irinn, um Ieið og hann leit á blaðið.
Aðalheiður varð hugsi.
«Eg held enginn þeirra ungu manna, sem
eg hefi kýnst sé nein hetja.
Pessir sídansandi og reykjandi uppskafning-
ar, sem menn kynnast í heimboðum og skemti-
samkomum eru úr öðrum tóskap en hinn hug-
prúði og djarfi maður, sem þó ekki er nema
fátækur múrari. Hann einn þorði að brjótast
gegn um bálið. Þýtur sem snæljós upp stig-
ann og bjargar konunum úr heljargreipum elds-
ins. Eg vildi að hann væri kominn hingað,
svo eg gæti þakkað honum fyrir þetta kær-
Ieiksríka hreystiverk».
Bennie virti systur sína fyrir sér litla stund
og segir síðan:
«Þetta getur nú ef til vill lagast*.
Aðalheiður staðnæmdist frammi fyrir hon-
um og horfði fast á hann, hún var fríð sýn-
um, há og vel vaxin og í allri framgöngu
hin fyrirmannlegasta.
«Líklega hefir þú litla hugmynd um“ mælti
hún, «hvað það er, sem konan metur mest
og dáist að hjá manninum, eða hvað það er
að vera sönn hetja».
Bennie roðnaði lítið eitt en svaraði engu.