Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Qupperneq 16

88
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þá stefnan á eldfjallið Chiriani, sem oftast nær er
rjukandi. Um hádegisbilið kom Lavarede auga
á 2 múlasna í nokkurri fjarlægð hjá læk ein-
um og fylgdu þeim 2 menn. Sáu þeir, ernær
dró, að skrautbúnir söðlar voru á þeim og
glampaði á koparspengurnar í sólinni.
»Er þetta póstur?» spurði Lavarede.
«Ekki lítur út fyrir það,» sagði Ramon.
Annar maðurinn er Zambónegri, en hann er
einn af Do-Indiönum, er eiga heima hér langt
suðurfrá.*
»Hvað eru þá þessir menn að gera?«
^Reir eru þjófar, ef mig grunar rétt, en
það fáum vér fljótt að vita.«
Um leið og þeir mættu st, stökk Ramon í
veg fyrir þá og tók djarfmannlega til máls:
»Nú, þar koniið þið félagar. Við þökkum
fyrir að þér komið til móts við okkur með
múlasnana okkar. Rað átti að senda okkur
þá til Chiriani, en það var vingjarnlegt af yð-
ur að færa okkur þá hingað.* Síðan greip
hann taumana á öðrum múlasnanum, og Lava-
rede var ekki lengi að hugsa sig um, en fylgdi
dæmi hans og tók í taumböndin á hinu dýr-
inu.
F*eirkhorfðu undrandi og ráðalausir hver upp á
annan Indíaninn og negrinn. Ramon sagði þá
aftur: »Hinn náðugi herra mun gefa ykkur
einn pjastur fyrir að færa okkurasnana hingað«.
Peir réttu báðir fram hendurnar til að taka á
móti peningunum, en Lavarede, sem enga
pjastrana átti, vissi að Ramon var að leika á
sig, en Lavarede varð ekki ráðalaus. Hann
stökk fram, reiddi upp göngustafinn og æpti:
xRið eruð bara þjófar og bófar, sem ætlið
að stela múlösnunum okkar, og eg skal, eins
og ;.eg er lifandi maður, kenna ykkur aðra
hegðun.«
»Æ, nei, æ, nei, náðugi herra, vægð, vægð,«
æptu nú þjófarnir dauðhræddir.» Pað er Jeróni-
mus, múlasnaflutningsmaðurinn frá Corta Ríca
sem hefir sagt eftir okkur, hann lofaði okkur
góðri borgun, þegar við kæmum með dýrin til
sín.«
«Nú, svo það er þorparinn Jerónimus.
Jú, við þekkjum piltinn. En ef þið þurfið að
ná fundi hans, er bezt fyrir ykkur, að snúa
ykkur til dómarans í Galdera,
Ressi vinur ykkar er nú sem stendur vandlega
lokaður inni í fangahúsi hans,» og svo sló hann
stafnum ofan á milli hinna skelkuðuðu manna
sem hrukku til hliðar, en hljóp sjálfur í söð-
ulinu, um leið og Ramon stökk á bak á hinn
múlasnann, og svo voru þeir drifnir af stað
alt hvað aftók, því nú voru allir orðnir ríðandi
eða akandi; en hinn alvarlegi Indíani gat varla
varist hlátri þegar farið var af stað.
»Og það er tvöföld ánægja aðþvíaðræna
þegar rænt er frá þjófum«, sagði hann.
Af orðum þjófanna höfðu þeir komizt eftir
að múlösnunum var stolið frá manni er nefndtst
Jerónímus, og hefði verið sendur og með þessa
reiðskjóta, sem eflaust væru eign einhvers
höfðingja að dæma eftir hinum skrautlegu reið-
tygjum, er þeir báru.
En hvað svo sem þessu leið, hélt ferða-
fólkið áfram öllu greiðara en áður, þar sem
allir voru nú ríðandi, og eftir fáa daga sagði
Indíaninn því, að nú væri það komið í hér-
aðið, þar sem sín heimkynni væru. «Hér hafa
foreldrar mínir og forfeður búið, og er því á-
form okkar hjónanna að setjast hér að hjá for-
eldrum mínum og vinum, og dvelja hér það
sem við eigum eftir ólifað. Eg er glaður yfir
að hafa átt kost á að gera yður greiða með
fylgd minni,« sagði hann við Lavarede, «og
hafi yður þótt hún nokkurs virði, bið eg
yður sem bróðir að rétta mér hönd yðar. Veg-
urinn er nú beinn og greiður úr þessu, og
um sólarlag verðið þér komnir yfir landamæri
Columbia og inn í lýðríkið Costa Rica. Rér
hafið áfram hina góðu reiðskjóta, sem forsjón-
in hefir sent oss, annan handa yður og hinn
handa yngisfrúnni, en Englendingurinn hefir
sinn eigin,»
Rað lýsti sér drenglyndi og göfugmenska
í hinum einföldu og hreinskilnu orðum Ind-
íanans, og þau höfðu áhrif á hitt ferðafólkið.
Lavarede tók innilega í hendina^ á þessum fá-
tæka en drenglynda manni, og þakkaði hon-