Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Blaðsíða 3
Staksteinar.
Þættir úr sögu Guðmundar frá Nausti.
»Nú fáum við okkur bragð«, sagði
Hallgrímur og tók upp fleyginn.
»Vertu blessaður fyrir það«, svaraði
t’orleifur og rak upp þann rokna-hlátur,
að Guðmundur vaknaði í holu sinni með
andfælum. Hann varð alveg hissa, þegar
hann sá föður sinn og Hallgrím sitja sinn
á hverju koffortinu eins ástúðlega og
bræður og súpa til skiftis á fleygnum.
Taskan góða lá á rúminu fyrir framan
hann.
»Sæll, stubbur minn«, sagði Hallgrím-
ur brosandi; »mál að rísa úr rekkju, karl
minn; en þú þarft líka að fá einhvern
glaðning«, — og Hallgrímur spretti upp
töskunni, rétti Guðmundi hagldaköku og
sinn hnefann af hvoru, rúsínum og grá-
fíkjum. Guðmundur nartaði hikandi í sæl-
gætið og fór að tína á sig spjarirnar.
Kaffið kom eftir nokkra stund, mikið
og sterkt. Karlmennirnir drukku við
borðið og Guðrún tyllti sér á rúmið með
sinn bolla; hún var að totta litla pípu og
átti erfitt með að halda lifandi í henni,
því að hún var næstum því blind og tó-
bakið hálfvotur ruddi.
»Nú skal eg hjálpa þér um gott í pípu«,
sagði Hallgrímur og dró upp úr töskunni
vænt tóbaksbréf með gylltum miða;
»Þetta tóbak reyki eg sjálfur; það er
gott«.
Guðrún boraði pípulegginn með band-
Pvjóni, tróð í pípuna, rétti aftur bréfið
°g þakkaði fyrir.
N- Kv. XXIII. ár. 4.-6. h.
»Nei, þú stingur því á þig, blessuð
vertu; það er ekki of mikið fyrir svona
gott kaffi«, sagði Hallgrímur, »og fáðu
þér svo út í bollann, svo að þér hitni fyrir
brjóstinu«.
Guðrún fór að fá mætur á gestinum
eftir þetta og var hin kátasta. Hún hafði
aldrei neitt við það að athuga, þó að mað-
ur hennar fengi sér ögn í staupinu; hann
drakk aldrei nema það, sem hor.um var
gefið, varð aldrei út úr fullur og svo góð-
ur við vín, að ekki var unnt að firtast af
því. Hún tók því fullan þátt í gleði þeirra
félaga og veitti eins vel og kotið gat í té
látið. Hallgrímur og Þorleifur voru orðn-
ir svo góðir vinir, að þeir voru öðru hvoru
í faðmlögum og Guðmundur varð að sitja
á kné þeirra til skiftis. Og enn þá spretti
Hallgrímur upp töskunni, dró þar upp
laglegan sjálfskeiðing og gaf Guðmundi.
Hann roðnaði af gleði og kyssti Hallgrím
fyrir.
»Njóttu vel og lengi, karl minn«, sagði
Hallgrímur og klappaði á kollinn á hon-
um.
Guðrún var að elda frammi og kom
með rjúkandi fisk og kartöflur á tréfati.
Þau borðuðu öll nægju sína og svo var
spjallað og hlegið, drukkið og reykt fram
á hádegi; þá var stytt upp og komið gott
veður.
Hallgrímur fór að hugsa til heimferð-
ar og þau fylgdu honum öll út á hlaðið.
Hann kvaddi með kossi og þakkaði fyrir
góðgerðirnar. 7