Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Blaðsíða 19

FRANS FRÁ ASSISI
65
Vegna meðaumkunar með þessum ves-
alingum, var meira hugsað um hag holds-
veikra manna en annara sjúklinga. Voru
víða reistir spítalar eða heimili fyrir þá
og ein riddararegla miðaldanna, Lasarus-
riddararnir, höfðu það eitt á stefnuskrá
sinni að hjúkra holdsveikum. En þrátt
fyrir það, var líf holdsveikra manna mjög
svo ömurlegt og af flestum voru þeir
skoðaðir eins og í Gyðingalandi áður, ó-
hreinir og útilokaðir úr öllum manníegum
félagsskap.
Eins og annarstaðar var holdsveíkra-
spítali skamt fyrir utan Assisi. Á göng-
um sínum urn nágrennið átti Frans oft
leið þar hjá, en frá upphafi var hann
fullur viðbjóði á þessari stofnun. Hann
gat jafnvel ekki komið svo nálægt holds-
veikum manni að gefa honurn ölmusu,
hann varð að fá annan til að rétta m.inn-
inum peninginn. Bæði útlit þessara aura-
ingja og daunninn sem fylgir 'eim, var
Frans óbærilegur.
Dag einn lá Frans sem oftar á bæn. Þá
fanst honum hann heyra ‘rödd sem talaði
tiJ hans á þessa leið: »Frans ef þú vilt
vita vilja minn, þá ber þér framvegis að
hata það sem þú áður hefir holdlega elsk-
nð og þráð. Þegar þér hefir tekist þsð,
niun alt sem þú áður þráðir, verða þér
viðurstyggilegt, en alt sem þú flýðir og
forðaðist áður mun veita þér ósegjaniega
gleði og hamingju.«
Skömmu síðar var Frans einn á ferð
ríðandi, skamt fyrir utan borgina. Hann
var þungt hugsandi, og lét hestinn Jötra
í hægðum sínum. En alt í einu kiptist
hesturinn við, og þegar Frans leit upp, sá
hann holdsveikan mann, standa fyrir
framan hestinn.
Frans brá mjög, ogþað fyrsta sem hon-
um kom í hug, var að snúa við og flýja
hið skjótasta. En þá duttu honum í hug
°rðin »alt sem þú flýðir og forðaðist áð-
Ul' mun veita þér ósegjanlega gleði og
hamingju.« Ekkert hafði hann forðast
eins og flúið, eins og holdsveika fólkið.
Nú var að duga.
Frans harkaði af sér og fór af baki.
Holdsveiki maðurinn stóð kyr framan við
hestinn. Munnur og nef var étið í burt
og ógurlegan ódaun lagði út frá vitum
hans. Frans lagði pening í lófa mannsins,
og beygði sig svo niður að honum og
kysti fingur hans, sem ekkert voru ann-
að en sár og kaun.
Sjálfur sagði Frans frá síðar, að hanu
vissi hvorki hvernig honum gafst kraftur
til að yfirvinna viðbjóðinn á manninum,
og líka til að komast aftur á bak hesti
sínum. Hann var svo yfirkominn af geðs-
hræringu, að fyrst vissi hann ekkert
hvert hann reið. En hann fékk að reyna
sannindi þess sem röddin hafði sagt.
Hann fyltist einhverjum ósegjanlegum
unaði og vellíðan, sem hann aldrei hafði
áður þekt.
Næsta dag fór hann út í holdsveikra-
spítalann Þar hafði hann áður forðast
að korna u'dægt. Nú gekk hann þangað
ákveðinn. Þega'r þar kom, flyktust sjúk-
lingarnir í hópmn út úr húsinu. Gat þar
að líta einhverja hryggilegustu sjón sem
hugsast getur, allar myndir hins hræði-
lega skjúkdóms. Allur hópurinn safnaðist
utan um Frans og ódaunninn varð svo
megn, að honutn lá við að hugfallast. En
hann harkaði af sér og skifti milli sjúk-
linganna því, sem hann hafði með. Og
eins og daginn áður, kysti hann hinar
hræðilegu útleiknar hendur allra þeirra,
sem tóku við gjöfum hans.
Þannig vann Frans hinn fyrsta og
stærsta sigur yfir sjálfum sér. En sálar-
baráttu hans var ekki þar með lokið.
Hvað eftir annað heyrði hann rödd freist-
arans í sálu sinni, laðandi og tælandi.
Hvað eftir annað sýndi hann honum í
anda alt heimsins glys og auðæfi, alt það
9