Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Qupperneq 8

150
NfjAR KVÖLDVÖKUR
ég hélt að það hlyti að vera þú. Og hann
sagði: „Þú hefir blessun mína og beztu
óskir, drengur minn.“
„Ó —“ hvíslaði Ruth blóðrjóð og með
blikandi augum.
Arni tók ekki eftir því.
„Og svo var það þá Tit! Hvað gerði hún
hér?“
„Hún var að hjálpa mér. Ég hefi haft
svo mikið að gera. Núna er hún á bíó með
Eker!“
„Jæja, það var þá heppni. Það hefir verið
nærri því vonlaust að fá að vera aleinn
hjá þér —“
„Við höfum þó oft verið alein-------
„Alein! Ég get þó ekki farið að biðja
þín á bíó eða úti á götu!“
Ruth hló.
„Hefirðu ef til vill hugsað þér að gera
það núna? Þrátt fyrir það að faðir þinn
gaf Tit blessun sína?“
„Ruthie!“ Hann tók yfir um hana um-
svifalaust og dró hana að sér. „Þetta með
kvonbænir er annars ekkert annað en hjal
og málvenja, finnst þér það ekki? Hafirðu
ekki vitað það áður, þá hefirðu þó síðan
kvöldið góða á Frognerseteren vitað að ég
elska þig — og þú! Þér þykir líka vænt
um mig, er það ekki satt?“
„Jú-ú,“ tautaði Ruth — -------og rétt á
eftir: „Ó, lofaðu mér að ná andanum allra
snöggvast!“
Og svo aftur eftir ofurlitla stund:
„Líttu á hárið á mér núna!“
„Það er inndælt. Pabbi sagði að hárið ó
Tit væri svo fallegt —“
Hann þagnaði allt í einu.
„Skelmirinn þinn, það hefir samt verið
þú, því að pabbi sagði að þú hefðir falleg-
ast hárið, sem hann hefði nokkurn tíma
séð, og enginn í víðri veröld hefir annað
eins hár og þú!“
„Þá hefir það líklega verið ég sjálf samt
sem áður,“ sagði Ruth hlæjandi.
„Þú sagðir Tit!“
„Ég sagði —“
Og Ruth sagði frá og Árni sagði írá,
Ruth gleymdi að hún var ekki búin að
ganga frá blómunum, og Árni gleymdi að
hann átti að hitta eldri samverkamann
sinn. Er Ruth mundi eftir blómunum,
mundi Árni eftir samverkamanninum, en
það eð það var nú orðið of seint að hitta
hann, hjálpaði hann Ruth með blómin.
„Þú verður að venja þig við þetta,“
sagði Ruth og rétti honum vatnskönnuna.
„Láttu allar plönturnar þarna fá sinn
sopann hverja! Svona já! En þú verður
að læra að sulla ekki á gólfið, annars get
ég ekki notað þig hérna.“
„Það væri hræðilegt,“ tautaði Árni og
vandaði sig af fremsta megni.
„Ertu nú ánægð, fröken forstjóri?“
„Ekki svo afleitt,“ sagði Ruth. „Nú
verðurðu að þurrka upp allt vatnið sem
þú hefir sullað niður, og tína upp öll blöð-
in sem þú hefir rifið af, og svo geturðu
fengið frí.“
„Þurrka upp? Á* ég að þurrka upp?“
„Auðvitað, ungi maður!“
„Allright, en fyrst —“
„Ungi maður,“ sagði fröken forstjóri
fyrir innan græna dyratjaldið. „Það fer
ekki vel á því að kyssa forstjórann í við-
skiptatímanum! “
„Þetta er ekki viðskiptatími,“ sagði hinn
ungi maður. „Og annars kyssi ég þig alveg
eins og mér sýnist, og nú veiztu það!“
* ❖
*
Hefði Ruth ekki legið glaðvakandi af
eintómri sælukennd, myndi hún alls ekki
hafa heyrt að það var fleygt smásteinum
á gluggann hennar. Nú lá hún og furðaði
sig á, hver það gæti verið, og hvers vegna
það væri gert. Að líkindum var það ein-
hver sem fór gluggavillt. Hún þekkti að
minnsta kosti engann, sem hugsast gæti