Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Side 12

154
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
(
ef ég ætti að verða þar einn einasta dag
eftir að Eker kemur aftur. Ég hata Eilert-
sen & Sönner A.S.“
Ruth steinþagði.
„Nú!“
„Hvað?“
„Ég spyr hvernig þér lítist á?“
Ruth varð ósjálfrátt á að brosa.
„Gerirðu það? Já, hvernig býst þú við
að mér lítist á þetta?“
„Þú heldur auðvitað að ég sé bandvit-
laus!“
„Einmitt!“
„Ég get fengið að vera skrifstofustúlka
hjá Berit Borg.“
„Já, það er sveimér flott framtíð,“ sagði
Ruth.
„Bara fyrst um sinn, skilurðu.“
„Og síðan?“
Tit svaraði ekki. Hún tók fyrir sig af
pönnukökunum og borðaði ofurlítið. Svo
sagði hún eftir dálitla þögn:
„Mér þykja pönnukökur*) ekkert góð-
ar! Hvers vegna í heiminum tókum við
pönnukökur?“
Ruth sat kyrr og horfði á hana án þess
að svara, og Tit hélt áfram: „Svo var það
nú annars pikkoló-staðan, sem þú lofaðir
mér. Ég átti að vera í bláum einkennis-
búningi og með húfu á hálf-tólf.“
Ruth hló.
„Mig minnir, að ég ætlaði mér ekki að
hafa neinn pikkoló. Annars —“ hún varð
hugsi, „Það gæti samt skeð, að ég þyrfti
á þér að halda, ef það reyndist að þú vær-
ir hneigð fyrir blóm.“
„Nú!“
„Já, því ég — — Ef þú vilt, geturðu til
bráðabirgða fengið stöðu fröken Beck;
hún hefir haft orð á að hún eigi að fá að
fara til Danmerkur. Það er ekki mikið í
það varið — stöðuna á ég við — en fyrst
*) Hér er átt við eggjakökur (»omelett«) með
fleskbitum í, grænmeti, sultu o. s. frv. Þýð.
um sinn er það þó betra en ekki neitt, og
seinna verður hún ef til vill betri.“
Þegar ég gifti mig, verð ég að hafa ein-
hverja manneskju í búðinni, sem ég get
reitt mig á, hugsaði Ruth, og ef Tit yrði
dugleg, þá hittist það alveg ágætlega á.
„Já, hvað segirðu um þetta?“
„Hjartans þakkir. Þú ert sannarleg
perla,“ sagði Tit, „og ég er agalega þakk-
lát fyrir að fá að vera hjá þér, þangað til
ég fæ eitthvað annað. Ó, Ruth, mér finnst
ég vera eins og gúmmíbolti, sem fleygt
hefir verið einu sinni rækilega hart niður
á jörðina. Hann sprettur upp aftur, eins
og þú veizt! I fyrsta sinn ef til vill ennþá^
hærra en staðurinn var, sem honum var
fleygt frá. Svo drattar hann niður aftur —■
hvað eftir annað — og í hvert sinn verða
sprettirnir minni. Loksins sprettur hann
alls ekki upp framar, hann veltur út í
horn og liggur þar kyrr. Og gleymist.“
„Veslings gúmmíbolti!“
Tit andvarpaði.
„í hvaða spretthæð ég er núna, er ég
ekki alveg viss um, en ég vona að það
verði enn nokkur bið á því, að ég velti út
í horn og leggist þar fyrir.“
„Það gæti líka viljað til, að einhver
gripi boltann á lofti, svo að hann dytti
ekki niður aftur,“ sagði Ruth á líkinga-
máli Tit.
„Já, er það ekki eitthvað í þá áttina,
sem þú ert að reyna núna?“ spurði Tit og
leit hlýlega á Ruth.
Ruth hló.
„Jú, og mér tekst það líka. Ég hefi allt-
af verið svo dugleg í boltaleik. Og ef þú
ert nú orðin södd, þá skulum við fara.
Fröken Beck er einsömul, og þar að auki
— ég er bundin klukkan sjö.“
„Lindgren líklega," sagði Tit út í bláinn.
„Já, Árni Lindgren,“ sagði Ruth* og
roðnaði.
Tit var í svipinn með allan hugann við
sjálfa sig og tók því ekki eftir að Ruth