Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Qupperneq 13

STARFANDI STÚLKUR
155
roðnaði. „Já, ég fer beint heim og í rúmið,
ég svaf sama sem ekkert í nótt. Kærar
þakkir fyrir núna — og fyrir allt.“
„Sjálfþakkað. Ég sé þig vonandi bráð-
um aftur?“
„Ákveðið!“
* -Y-
:Ji
„Við sitjum hérna og spjöllum dálítið
saman, áður en við förum, getum við það
ekki?“
Árni dró Ruth niður á dívaninn og tók
utan um hana, og Ruth hagræddi sér í
armi hans og kinnkaði kolli.
„Jú. Ég þarf líka að tala um nokkuð við
þig. Það er um Tit.“
„Hvers vegna eigum við að tala um frö-
ken Bull? Við eigum að tala um okkur
sjálf og okkar framtíð.“
„Tit verður á vissan hátt brot af okkar
framtíð.“
„Það var einkennilegt!11
„Ekki eiginlega einkennilegt. Ég skal
segja þér — ja, ég get auðvitað ekki sagt
þér leyndarmál hennar, nema aðeins það,
að út úr ástarævintýri hefir hún sagt upp
hjá Eilertsen-------“
„En hve það var léttúðugt af henni,“
greip Árni fram í.
„Já,“ Ruth varð að játa það, „það finnst
mér nú líka, en þar sem ég sjálf hefi verið
jafn léttúðug, ber mér ekki að finna að
þessu hjá henni. Ég hefi boðið Tit stöðu
hjá mér. Fyrst um sinn aðeins það starf,
sem fröken Beck hefir, en þegar ég gifti
mig, verð ég að hafa einhvern í búðinni,
sem ég get reitt mig á, því ég hefi þá ekki
hugsað mér að vera þar allan daginn sjálf,
og svo hugsaði ég, að þegar Tit væri orðin
nógu dugleg og kunnug öllu, gæti hún
verið fulltrúi minn þegar--------
Árni greip fram í fyrir henni með þvi
að ýta henni frá sér.
„Segðu mér,“ sagði hann forviða, „í-
myndarðu þér, að þú eigir að halda áfram
með verzlunina þá arna, þegar þú giftist
mér?“
„Hvort ég eigi að halda áfram verzlun-
inni?“ Ruth varð meira en hissa. „Auðvit-
að. Hvað hélztu að ég ætlaði að gera?“
„Selja hana eins fljótt og auðið er, fara
heim til foreldra þinna og búa þig undir
að giftast elskhuga þínum,“ sagði Árni
í hálfgerðu spaugi.
En Ruth varð þess vör, að þar bjó al-
vara undir.
„Árni, þú segir þetta þó ekki í alvöru!“
„í fullri alvöru, Ruth. Ekki eitt einasta
augnablik hefir mér komið til hugar, að
konan mín ætti að vinna fyrir sér sjálf.
Það er líka alveg ónauðsynlegt. Ég inn-
vinn mér svo mikið, að ég get veitt þér
gott heimili og flest allt af því, er þú
myndir óska þér, ef þú ert ekki allt of
heimtufrek, og það held ég ekki að þú
sért. Hvers vegna ættirðu þá að hafa
verzlun?“
„En elsku Árni, hvers vegna ætti ég
ekki að hafa hana?“ Ruth stóð alveg á
öndinni, er hún spurði um þetta.
„Af því að ég á að sjá fyrir þér. Ég á að
veita þér allt sem þú þarft. Af því að gift
k^na á að vera heima, af því — já, af því
að ég vil ekki, að þú skulir vinna til þess
að græða fé.“
Ruth var orðin náföl. Hún losaði sig
hægt úr armi hans og stóð upp af dívan-
inum.
„En Ruthie, þú átt þó ekki við, að þú
sért ófús að sleppa verzluninni?“
„Jú,“ sagði Ruth í hásum róm, „ég á við
það. Ég á meira að segja við það, að ég
vil ekki sleppa henni. Það geturðu ekki
heimtað af mér.“
„Ég hefi talið það alveg sjálfsagt.“
„Ég líka, að ég héldi henni áfram. Hún
er orðin eins og hluti af sjálfri mér. Það
er ekki eins og með skrifstofustöðu, sem
maður sleppir með gleði og er þakklátur
20*