Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Síða 15

STARFANDI STÚLKUR
157
'vildi ekki eiga ást hennar í samlögum við
verzlun! En sú líka hugmynd! Konan
hans — Árna Lindgrens lögmanns ætti
að reka verzlun! Hann sneri sér við og
leit á hana. En hve hann elskaði þessa
litlu, ákveðnu persónu með þrjózkusvip-
inn á fallega andlitinu sínu.
Hann reyndi enn á ný.
„Á þá verzlunin þín endilega að koma
xipp á milli okkar, Ruth?“
,,Það er þú, sem skákar henni á milli
okkar,“ sagði Ruth. „Hún hefir þar ekkert
að gera og myndi heldur aldrei hafa kom-
ið þangað, ef þú hefðir ekki verið svo ó-
.skiljanlega þröngsýnn.“
„Ég þröngsýnn?“
„Nefndu það hvað sem þú vilt. Ég kalla
það þröngsýni.“
„Þú ert ósanngjörn! Seldu verzlunina,
Ruth!“
„Nei, Árni.“
„Þú velur þá verzlunina.“
„Það virðist svo,“ sagði Ruth stillilega.
„Sælar, fröken forstjóri!“
Árni Lindgren hneigði sig djúpt og stóð
iyrr, eins og hann væri að bíða eftir, að
hún segði: Sælir, herra yfirdómslögmað-
ur. En Ruth sagði ekki neitt. Hún drap
höfði lítið eitt og sneri baki við honum.
Rétt á eftir heyrði hún hurðinni lokað
að baki sér.
Hún sneri sér snöggt við. Fór hann
virkilega? Fór hann? Hún hljóp fram að
dyrunum og greip í hurðarsnerilinn, hún
.ætlaði að kalla á hann og segja, að henni
væri alveg sama um verzlunina, og að
Aggí og Tit yrðu að sjá um sig sjálfar.
Æ, nei — annars!
Hún sleppti hurðarsnerlinum og gekk
hægt inn yfir gólfið.
Hvernig var það nú annars, hafði hún
ekki verið helzt til óvandvirk með blómin
áðan, til þess að verða fljótt búin?
Hún fór ofan í búðina og tók til að
dunda við blómin að óþörfu og alveg ó-
sjálfrátt. Hún var lengi að snúast þar. Er
hún stóð í dyrunum og leit í síðasta sinn
út yfir blómabreiðurnar áður en hún færi,
hugsaði hún með sér, að þetta væru dýr
blóm.
Borguð með hamingju minni, hugsaði
hún og hló kaldhæðnislega að sjálfri sér
eftir á. En hjarta hennar var þungt sem
blý.
Þannig varð fyrsti trúlofunardagur
þeirra einnig hinn síðasti.
❖ >::
Að því er virtist, voru vandfundnar
þrjár hamingjusamari vinkonur en Tit,
Aggí og Ruth.
Þær hlógu og spauguðu seint og
snemma og sögðu daglega, að lífið væri
dásamlegt. Aggí fannst það raunverulega,
Tit var farið að finnast það, en Ruth sagði
það aðeins. Hún varð fölari í andliti og
megraðist dag frá degi, án þess að vin-
konur hennar, sem höfðu allan hugann
við sig og sitt, tækju eftir því. Öðru hvoru
hafði Tit það’til að segja að hamingjan
góða, hvað það er langt síðan ég hefi séð
Árna Lindgren núna! Eruð þið hætt að
hittast núna? Mér þótti hann vera svo
agalega huggulegur, og ég hélt eiginlega
að þú værir hrifin af honum. En hún tók
aldrei almennilega eftir hverju Ruth svar-
aði. Ekki af því að henni væri sama um
það, heldur blátt áfram af gleði yfir því,
að nú gat hún hugsað til Sverris Eker án
sársauka og sorgar, og mest var þó gleðin
yfir því, að nú liðu heilir dagar án þess
að hún einusinni hugsaði til hans. Hún
var létt í skapi og frjáls, og henni fannst
sjálfri að hún væri orðin að „betri mann-
eskju“. Hún hafði fengið nokkur bréf frá
Eker. Það fyrsta rétt eftir að hann var
kominn aftur. Hann var mjög hissa á því,
að hún skyldi hafa hætt hjá Eilertsen &
Sönner A/s. Hvers vegna? Tit svaraði
ekki. Hún taldi víst að hann myndi muna