Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Síða 46

188
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Og síðast í kvæðinu er þetta snjalla er-
indi:
»Nei, vegurinn til sannleikans er kvalaþystlum
þakinn
og þyrnikrans er ofinn um pílagrímsins hár.
Til Golgata er sérhver af samtíðinni hrakinn,
er sannleikanum lýtur og þerrar burtu tár.
Það er allt, sem við höfum numið þessi nítján
hundruð ár«.
Þetta er kröftug ádeila og réttmæt. Og
skáldinu tekst svo vel að láta orð og hugs-
un brenna sig inn í meðvitund lesandans
að kvæðið verður sjálfsagt flestum minn-
isstætt.
Það er bæði ljúft og skylt að taka fleiri
sýnishorn úr þessari nýju og glæsilegu
bók Guðmundar, því enn eru ótalin fjölda
mörg kvæði, sem eiga kröfu til að þeirra
sé minnzt, t. d. „Um Láka í Pontu, líf
hans og dauða“, „Sveitastúlka“, „Vísur
um okkur“, o. fl. o. fl., en nú skal staðar
numið, aðeins eitt að endingu: „Störin
syngur“ er fallegasta ljóðabókin, sem út
hefir komið á síðari árum, og hún er ef
til vill líka smekklegasta bókin hvað frá-
gang snertir, sem komið hefir á íslenzkan
bókamarkað. Kvæðin eru hvert öðru
frumlegra og teikningarnar, sem fylgja
þeim, og höf. hefir sjálfur gert af sínum
viðurkennda hagleik, auka gildi þeirra og
setja tilkomumikinn svip á bókina.
„Störin syngur“ mótar ný spor í ís-
lenzkri ljóðagerð. Útkoma hennar er
merkur bókmenntaviðburður, sem á
heimtingu á því að eftir honum sé tekið
,og hann viðurkenndur að makleikum.
Þessi ljóð eru eins og hressandi, mildur
andvari, sem strýkur mjúklega burtu
deyfð og lognmollu dagsins, eins og
hreinn svalandi blær, þrunginn frjómagni
hins unga, gróandi lífs, blær, sem kemur
streymandi innan úr faðmi fjallanna, það-
an, sem lyngflesjurnar anga og störin
syngur, þaðan, sem hin samræmisfulla
fegurð náttúrunnar ríkir í almætti sínu
og mótar ungar, vaknandi sálir með tign
sinni og hátíðleik.
Þannig eru þessi Ijóð. Þau eru draumar
náttúrubarnsins, skírðir í eldi hinnar
auknu lífsreynslu og fágaðir af straum-
svifum listrænna tilfinninga. Og höfund-
urinn, skáldið sjálft, sem með þessum
ljóðum skipar sess hinnar sigrandi hetju
í æfintýrinu, er vafinn vorbirtu skáldlegr-
ar fullkomnunar, þar sem hann ber nú —
efst við tindinn.
Skrítlur.
Hin unga kynslóð.
Amman syngur vögguljóð.
Ólafur litli (eftir 20 mínútur): „Nei,.
amma gamla, nú verðurðu að hætta, því
nú vil ég fara að sofa.“
Krókur á móti bragði.
Kaupmaðurinn, við væntanlegan tengda-
son sinn: „Ég hefi aflað mér ýmislegra
upplýsinga um þig.“
Tengdasonurinn væntanlegi: „Já, ég hefi
líka spurzt dálítið fyrir um þig.“
Kaupmaðurinn: „Jæja, jæja, við skul-
um láta það eiga sig.“
í Berlín.
„Hvers vegna situr Hitler alltaf á.
fremsta bekk í leikhúsinu?“
„Af því, að þá hefir hann a. m. k. þar
allt fólkið að baki sér.“
Seinjœr.
„Er pabbi ekki búinn að klæða sig enn-
þá?“
„Það held ég ekki. Hann er ennþá að
spjalla við stífa flibbann sinn.“