Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Blaðsíða 7

ÚLFS SAGA
101
Hægt og laumulega sneri hann heim-
.leiðis og sökkti sér í djúpar hugsanir.
Slægi í bardaga milli hans og þessara
manna, og við því mátti búast fyrr eða
.síðar, mundi Tóka verða óljúft að flýja
— það var áreiðanlegt. Hvað áttu þeir að
gera?
Úlfi fannst viturlegast, að faðir sinn yf-
irgæfi staðinn og þeir leituðu sér að öðr-
um öruggari. Til mála gæti komið, að
reyna að semja friðsamlega við þessa
ókunnu menn, en Úlfi fannst það vera
vonlítið. Dýraveiðarnar voru það eina,
.sem þeir lifðu á, og aðkomumenn á ann-
arra veiðisvæðum voru álitnir réttlausir
jþjófar, og annar réttur en hnefarétturinn
þekktist ekki. Nei, að öllum ástæðum at-
huguðum mundu þeir Tóki verða reknir
á flótta, og máttu þakka fyrir, ef þeir
liéldu lífinu.
Það var komið fram á nótt, þegar hann
-kom heim til sín. Samt vakti hann Tóka
og Örn og skýrði þeim frá æfintýri sínu.
Tóki hlustaði á hann þegjandi, og Úlfur
sá, að reiðin brann úr augum hans, og
það var ekki góðs viti.
Og eins og Úlfur hafði óttast, valdi
Tóki það ráðið, sem var óviturlegast —
að berjast. Það var metnaðartilfinning
frumbyggjans, sem réð mestu. Hann vildi
■ekki flýja fyrir öðrum land það, sem
hann hafði helgað sér. Úlfur reyndi að út-
skýra fyrir honum, að þeim væri bráður
bani búinn, ef þeir veittu viðnám, en
'Tóki vildi ekki hlusta á það.
Þó hliðraði Tóki til í einu atriði; hann
féllst á það, að bezt mundi vera fyrir þá,
að leita veiðifanga í norður- og austurátt,
^ða á þeim svæðum, sem fjærst lágu
byggð hinna óþekktu veiðimanna.
Og nú leið sumarið án frekari viðburða.
Þeir urðu ekki manna varir, og það var
^eira en Úlfur hafði vænzt, svo þeir hug-
feiddu þetta ekki frekar.
Seint um haustið fór Tóki á veiðar í
vesturátt. Allir höfðu haft nóg að gera
við öflun vetrarforðans, en upp á síðkast-
ið hafði veiðin verið miklu minni, og það
leit út fyrir, að hin venjulegu veiðisvæði
væru að eyðast að dýrum. Tóki vildi því
freista hamingjunnar annarsstaðar, sann-
færður um að sér mundi vera óhætt.
Hann komst í færi við úruxa, og særði
hann með bogaskeyti. Dýrið flúði með
örina í sér til vesturs, og Tóki rakti slóð
þess, en hún lá að á, og þar hafði uxinn
auðsjáanlega synt yfir. Tóki var í þann
veginn að leggja út í ána, þegar hann
heyrði mannamál, sem kom frá hinum
bakkanum.
Óðara faldi hann sig bak við tré, og
þaðan gat hann séð, hvað gerðist hinum
meginn.
Tveir ókunnir veiðimenn höfðu drepið
úruxann, auðsjáanlega í því bili, sem
hann hafði komið upp úr ánni.
Þeir stóðu álútir yfir uxanum og ræddu
í mesta ákafa um örina, sem þeir fundu í
síðu hans.
Öðru hvoru litu þeir yfir ána, þar sem
Tóki lá í leyni. Þeir virtust vera ósam-
mála. Annar þeirra reyndi að fá hinn
með sér niður að ánni, auðsjáanlega í
þeim tilgangi að svipast um eftir þeim,
er skotið hafði á uxann. En hinn, sem var
eldri, og sýnilega gætnari, hélt aftur af
þeim yngri, sem að lokum lét undan. Og
svo fóru þeir að lima uxann sundur.
Þá gat Tóki ekki ráðið sér lengur. Hann
gætti engrar varkárni, því að bræðin
sauð í honum. Svo þeir þóttust eiga þenn-
an uxa! Hann skyldi sýna þeim í tvo
heimana, og án þess að gera sér ljósar af-
leiðingarnar, benti hann bogann og skaut
yfir ána.
Örin kom í bakið á eldra manninum,
sem þegar féll á grúfu í mjúkan mos-
ann.
Án þess að bíða andartak, varpaði yngri
maðurinn sér niður, bak við uxaskrokk-