Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Qupperneq 11

ÚLFS SAGA
105
Tóki og Úlfur grófu djúpa gröf aS húsa-
baki, og lögðu Örn í hana ásamt öllum
vopnum hans, fylltu síðan gröfina, en Sól
og Bí horfðu þögular á.
Nú mátti engan tíma missa. Tóki afréð
að þennan dag skyldi lagt upp, en til
frekari varúðar, var beðið til myrkurs,
því að þá var árásarhættan minni frá
villimönnum, sem áttu óhægra með
njósnarferðir um skógana að næturlagi.
Þegar skuggsýnt var orðið, steig Tóki
ásamt konu sinni í annan bátinn, og Úlf-
ur og Sól, sem hafði Björn litla í fangi
sér, í hinn. Svo reru þau hljóðlega að
norðurenda vatnsins og fóru þar í land.
Þau gengu þegar í skóginn, og héldu
áfram í myrkrinu þangað til Tóki áleit
hættulaust að hvíla sig. Tóki hélt vörð
meðan hin lögðust til svefns. í morgun-
sárið vakti Tóki Úlf, og bað hann að reyna
að veiða eitthvað þeim til matar, en sjálf-
ur kvaðst hann ætla að halda áfram með
konurnar. Úlfi var óljúft að fallast á
þetta, hann áleit að þau væru enn innan
árásarsvæðis villimannanna, en Tóki sat
við sinn keip, og Úlfur varð að láta
undan.
Eftir nokkurn tíma, hafði honum tek-
ist að veiða tvo fugla, en þá sneri hann
til þess staðar, sem meðfædd ratvísi hans
bennti honum á að hann mundi hitta
Tóka. Þegar Úlfur kom þangað var eng-
inn kominn. Úlfur hugsaði með sér, að
konurnar hefðu seinkað ferð Tóka, og
hann sneri þess vegna í áttina þangað,
sem þau höfðu lagt upp frá.
Hann kom eftir litla stund í rjóður í
skóginum, þar fann hann föður sinn.
Hann lá þar á grúfu, og skammt frá hon-
um lá kona hans. Þau voru bæði dáin, og
í bökum þeirra stóðu margar örvar.
Sól og Björn sáust hvergi. Og ekkert
bennti á að Tóki hefði komið neinni vörn
%rir sig. Foreldrar Úlfs höfðu bæði ver-
ið myrt úr launsátri óvinanna.
Úlfur stóð lengi og horfði á lík sinna
föllnu foreldra, sem þrátt fyrir sína kald-
rænu, frumstæðu háttu, höfðu elskað
hann og verndað gegn hættum, eftir
megni, og hann hafði einnig elskað þau,
og eiginlega aldrei hugsað út í það að
hann þyrfti nokkurn tíma að skiljast við
þau.
Eins og í leiðslu leitaði Úlfur að slóð
fjandmannanna. Hann sá að þeir höfðu
leitt Sól á milli sín. Ætti hann að reyna
að frelsa hana? Hví þá það? Hann vissi,
að samkvæmt siðvenju villimanna, mundi
verða farið vel með hana, og hún mundi
fá einn þeirra fyrir eiginmann. Úlfur gat
á hinn bóginn engin þægindi boðið henni.
Nýjar hættur og miklir erfiðleikar mundu
steðja að þeim, á reiki um hina stóru
skóga. Nei, hugsaði Úlfur, og hann stað-
næmdist skyndilega.
Svo sneri hann hægt við og gekk þang-
að, sem lík foreldra hans lágu. Og hann
gróf gröf undir stóru tré, tók svo líkin og
lagði þau bæði í hana, að því búnu laut
hann höfði, og leit niður í gröfina — það
var síðasta kveðjan til hinna dánu ást-
vina. Honum lá við að gráta, en hin
óblíðu uppeldiskjör höfðu hert hann svo,
að meðfæddur kjarkur hans vann bug á
þeim tilfinningum.
Hljóður og beygður af fargi einstæð-
ingsskaparins fyllti hann gröfina, og
þétti svo moldina með fótunum.
Svo lagði hann af stað inn í skóginn og
hélt til — norðurs.
VII.
EINMANTLEGT LÍF.
Að segja frá öllu því, er dreif á daga
Úlfs næstu fjögur árin, mundi verða til-
breytingarlitlar frásagnir, af veiðúm
hans, hættulegum bardögum við villidýr-
in, og yfirleitt öryggisleysi einstæðings-
ins, sem stundum ætlaði að yfirbuga hann.
14