Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Blaðsíða 19

ÚLFS SAGA
113
hann aftur kominn að kofa sínum dauð-
uppgefinn, en þó ekki eins kjarkvana.
Allan daginn og næstu nótt svaf hann
eins og steinn. Og morguninn eftir vakn-
aði hann glorhungraður sem fyrr- Úti var
logn svo ekki blakti hár á höfði. Ekkert
hljóð barst að eyrum Úlfs, og jörðin var
að sjá eins og storkið haf, svo langt sem
augað eygði.
Úlfur vissi að hvergi var vök að finna á
fljótum, og því væri vonlaust að ná þar í
fugla og önnur veiðiföng.
Hann neyddist til að leita skógarins.
Með miklum erfiðismunum braust hann
áfram í ófærðinni milli trjánna. Stundum
lá við að hann færi í kaf, en sulturinn
knúði hann áfram um torfærurnar.
Líkurnar til þess að hann rækist á úlfa
voru ekki miklar. Þeir hefðu átt erfitt
með að komast áfram. En nú þráði hann
beinlínis að komast í færi við þá. — Þar
var þó kjötvon.
Og tíminn leið. Hann sá ekki einu sinni
spor- Það var eins og öll lífsmörk hefðu
afmáðst í hinu hræðilega illviðri. Enn
hélt hann áfram, lengra inn í skóginn,
þar var færðin lítið eitt betri, en þreytan
var alveg að yfirbuga hann. Úlfur fann
að hann mundi varla jkomast heim í kof-
ann sinn fyrir sólsetur. Annars voru
hugsanir hans orðnar óskýrar. Það var
eins og hann gengi í leiðslu.
Loks staðnæmdist hann og hallaði sér
upp að tré. Hann sá enga lífsvon framar,
og hann sætti sig við þá tilhugsun að öllu
yrði bráðum lokið.
En skyndilega kviknaði vonarneisti í
huga hans. Það var eins og hann vaknaði
af dvala. Meðan hann stóð þarna, hafði
úann eins og ósjálfrátt einblínt á sama
staðinn — lítilfjörlega mishæð á fönn-
inni, og meðan hann horfði á þetta var
sem honum sýndist hreyfing á þessu. Það
lyftist og hneig á víxl mjög hægt.
Skyldi þarna vera bjarnarhýði? Var
ekki þetta missýning? Úlfur minntist
þess að hann og faðir hans höfðu mörg-
um árum áður fundið bjarnarhýði- Björn-
inn hafði hreyft sig lítið eitt í kvistahrúg-
unni, og þeir höfðu veitt því eftirtekt.
Var þetta samskonar hreyfing? Úlfur
nálgaðist staðinn hljóðlega og stakk
hendinni hægt niður í fönnina. Hann
fann yl — það var enginn efi á því. Það
glaðnaði yfir Úlfi. — Kjöt, — kjöt! nóg
kjöt, hugsaði hann.
Mjög varlega sópaði hann fönninni frá
og rótaði til í hýðinu. Björninn vaknaði
af dvalanum, en var of stór ti'l að átta
sig. Það drundi í honum og hann hreyfði
sig lítið eitt.
Úlfur virti fyrir sér þetta risavaxna
dýr, svo hóf hann spjótið á loft og rak
það af öllu afli í björninn aftan við- bóg-
ana. Hann hitti beint í hjartastað eins og
hann ætlaði sér. Þung stuna heyrðist frá
birninum, svo lá hann grafkyrr.
Utan við sig af gleði réðst Úlfur á dýr-
ið- Hann þreif tinnuhnífinn sinn, gerði
ristu á kviðinn og svolgraði í sig volgt
blóðið, og hann fann hitann læsa sig um
hverja taug og þrótt sinn vaxa að nýju.
Svo reif hann innýflin úr birninum og
skreið sjálfur inn í volgan skrokkinn og
sofnaði von bráðar.
Honum var kalt þegar hann vaknaði,
en að öðru leyti fannst honum sér líða
vel. Það var ennþá skuggsýnt, en þó
vottaði fyrir dagsbrún í austri. Úlfur
ruddi til hliðar greinunum, sem mynduðu
hýðið og fór að lima sundur björninn.
Síðan tók hann sér birgðir af kjötinu og
sneri heim á leið í kofann sinn.
Nú voru horfurnar breyttar til batnað-
ar. Og hann sá á sólargangi að vorið var
í nánd. Að vísu var ennþá kalt, en þó
fann Úlfur að mesta harkan var um garð
gengin. Og svo kom sólbráðin á daginn,
þó að frost væri á nóttunni, og þannig
klökknaði fönnin eða fraus til skiftist og
15