Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Qupperneq 21

ÚLFS SAGA
115
inu var aðeins stuttur spölur. Þar komu
brekkur greinilega í ljós, og lengra burtu
sást fyrir skógartrjám.
Þá virti hann fyrir sér jakana kringum
sig. Flestir þeirra voru svo litlir, að þeir
hefðu naumast fleytt manni. Einnig veitti
hann því athygli, að sífellt brotnaði úr
jökunum við hinn sífellda árekstur. Þetta
sannfærði hann um það, að innan
skamms mundi einnig jakinn, sem hann
var á molna sundur. Og enn urðu horf-
urnar ískyggilegri, þegar sólin gekli til
viðar, því að innan stundar var orðið svo
dimmt, að erfitt var að greina jakana frá
sjálfu vatninu- Úlfur gat ekkert annað
gert, en að bíða komu næsta dags með
þolinmæði, ef hann þá lifði af til morg-
unsins.
Og nóttin varð skelfileg. Úlfur tók nú
feldinn, sem hann skýldi sér með og
kreisti vatnið úr honum eins vel og hann
gat. Svo nuddaði hann líkama sinn með
heilbrigðu hendinni, til þess að fá hita í
sig, kastaði svo feldinum aftur yfir sig og
gekk fram og aftur um jakann sér til
hita.
Til allrar hamingju var veðrið kyrrt og
blítt, annars hefði hann dáið úr kulda
þessa nótt. En Úlfi fannst hún aldrei ætla
að taka enda, en að lokum lýsti af degi.
Og eftir því sem birti betur varð Úlfi
ljóst að hann hafði færst nær austur-
bakka fljótsins, en hann furðaði sig á því,
að þar var landið orðið skóglaust, en í
stað þess blöstu við sléttur, vaxnar lágum
pílviðarrunnum og hávöxnu sefi.
Og nú var hjálpin nærri. A einum stað
gekk tangi út í fljótið. Þar hafði nokkuð
af rekísnum hrúgast saman og myndað
langa jakahrönn, og að henni barst jak-
inn, sem Úlfur var á. Hann neytti færis
við áreksturinn og hljóp upp á jakaruðn-
inginn, og að nokkrum augnablikum
liðnum hafði hann fast land undir fótum.
Lífi hans var borgið, en allt annað, sem
hann átti, vopn og skinnabirgðir, var tap-
að, og hér var engin tré að sjá, eða ann-
að efni í boga, örvar og önnur vopn-
í svipinn var hann þó of þreyttur til að
brjóta heilann um þetta. Þó var hann svo
heppinn að eldkveikjusteinana bar hann
á sér, því að hann hafði þá ætíð í belti
sínu. Og nú sópaði hann saman laufi og
pílviðarkvistum, það var að vísu ekki
hentugt til uppkveikju, en það var nú
betra en ekkert, og hann hætti ekki fyrri
en hann hafði kveikt sér eld í lítilli laut.
Úlfur tók feld sinn og hengdi hann á
runna fast við eldinn. Sjálfur kraup hann
sem næst eldinum og bakaði sinn þjakaða
líkama, eins vel og hann gat.
(Framh.).
Svipur.
Skömmu fyrir 1860, bar það við einn
dag seint um kvöld að haustlagi, að bróð-
ir minn, Helgi Helgason, sem þá bjó á
Grísará í Eyjafirði, og Kristján bóndi
Kristjánsson á Merkigili í Eyjafirði, voru
á heimleið úr Akureyrarkaupstað í glaða
tunglskini.
Þegar þeir koma fram undir Kropp,
fara þeir af baki og á þar. Sjá þeir þá,
hvar maður kemur ríðandi dökkum hesti
upp úr ánni rétt fyrir sunnan þá, og utan
við vaðið. Var sem hesturinn lyfti sér svo
léttilega upp úr ánni, að hann kæmi ekki
við árbakkann. Maður þessi hélt áfram á
harða spretti þar til hann hvarf á óskilj-
anlegan hátt í skugga í brekkunni í tún-
fætinum.
Svo vissu þeir eigi meira um hann.
En er brautin var lögð fram Eyjafjörð,
fannst dys með beinum af tveimur mönn-
um, neðan við Kroppstúnið, einmitt þar,
sem þeir sáu manninn hverfa.
Akureyri 25. nóvember 1906.
Hallgr. Hallgrímsson-
15*