Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Side 26

120
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Litlu-Ameríku var skrifað: Kraftar Byrds
virðast vera þrotnir, þegar hann hefir
sent fáein orð. Undanfærslur mínar
göbbuðu engan framar. í dagbókina mína
6. ágúst hefi ég skrifað: Það ergir mig, að
ég nú eftir 66 daga skuli vera að tapa
mér af óþolinmæði.... En ég óska við
allar helgar vættir, að þessu væri lokið á
einhvern hátt. Eg get ekki haldið svona
áfram, vonað aðra mínútuna til þess eins
að verða fyrir vonbrigðum þá næstu. Eg
leggst nú til hvíldar í þeirri öruggu von,
að þeir komi hingað á morgun.
Frá því Poulter og förunautar hans
lögðu fyrst af stað hafði ég útbúið blys
og flugelda, til að gefa þeim merki með,
ég vissi að án slíkra merkja gætu þeir far-
ið framhjá skýli mínu í nokkur hundruð
metra fjarlægð og orðið einskis varir.
Þegar ég fór á fætur morguninn eftir, tók
ég að bera út benzíndunka og magníum
blys. Eg hresstist við þetta starf, því að
það dreifði hugsununum stundarkorn, og
ég minntist þess, að nú voru aðeins 3 vik-
ur eftir, þangað til sólin kæmi upp. Eg
reyndi að ímynda mér hverju sólarupp-
koman myndi líkjast, en hugmyndin varð
skynjun minni ofurefli.
Poulter lagði af stað í þriðja sinn 8.
ágúst. Klukkan 4 daginn eftir var mér
tilkynnt að hann væri búinn að fara 40
mílur. Morguninn eftir þóttist ég með
vissu sjá ljós í norðri. Jeg útbjó einskon-
ar ljósflugdreka, vætti halann á honum í
benzíni og kveikti í honum um leið og ég
sveiflaði honum upp í loftið. Hann lýsti
með björtu ljósi mér til fyllstu ánægju.
Þetta var fyrsta framtakið sem ég hafði
sýnt nú í langan tíma. Eg fékk ekkert
svar við ljósmerki mínu. Jeg kveikti þá
á tveimur benzínblysum, hverju.á fætur
öðru, en ekkert svar kom. Þá voru kraft-
ar mínir þrotnir og ég hneig niður af
þreytu. Eg klifraði niður í skýli mitt og
skreið í svefnpokann og féll samstundis í
mók. Hvað eftir annað hrökk ég upp við
að ég þóttist heyra skröltið í bílnum, en
það voru einungis frostbrestirnir í jökl-
inum. Um miðaftansleytið fór ég aftur út
og starði og starði en ekkert sást. Þá um
kvöldið heyrði ég til Charlie Murphy;
Poulter er kominn 93 mílur, og það er
nokkurnveginn víst að hann kemst alla
leið. Til hamingju með það, Dick, haltu
ljósunum logandi“. Eg svaraði ekki,
því að ég óttaðist að ef til vill
myndi ég fá nýtt áfall, við að fást við
sendimótorinn, en ég varð að beita allri
minni orku, til að gefa ljósmerkin.
Klukkan sex næsta morgun var ég á
ný kominn út. Þá sá ég í norðri daufan.
bjarma af ljóskastara, sem hækkaði og
lækkaði og hvarf síðan með öllu. Eg get
ekki lýst gleði minni. Eg sendi ljósmerki
75 metra upp í loftið, það brann í 5 mín-
útur. Eg starði út í myrkrið en árangurs-
laust. Þannig sat eg í hálfan tíma í snjón-
um og horfði. Eg vissi að eg hafði séð ljósr
en eftir öll þau vonbrigði, sem eg hafði
mætt, vantreysti ég nú öllum hlutum.
Þegar ég reyndi að standa upp voru
kraftar mínir þrotnir. Eg skreið að dyr-
unum, renndi mér niður stigann og að
fleti mínu. Klukkan 8 sagði Charlie mér
að hann hefði ekki heyrt til Poulters í 4
tíma. Eg missti heyrnartólið, og í svipinn
var eins og liði yfir mig. Þegar ég áttaði
mig lá ég hálfur út úr svefnpokanum, án
þess að vita, hvernig ég komst það.
Mér var ljóst, að ljósmerkin varð ég að
gefa. Eg skreiddist að stiganum en komst
ekki nema hálfa leið upp. Eg varð að fá
einhverja hressingu. Eg hafði áður reynt
að örfa mig með áfengi, en árangurslaust.
í þetta sinn fann ég í meðalakassanum
örfunarlyf með fosfór og strykníni. Eg tók
þrefaldan skammt og drakk á eftir 3 bolla
af því sterkasta tevatni, sem ég nokkru
sinni hef búið til. Þetta örvaði mig svo,
að ég komst út og tendraði blysið. Þegar'