Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Síða 28

E. M. Hull
Arabahöfðinginn.
jr-
Astarsaga lír eyðimörkinni.
Helgi Valtýsson þýddi.
(Niðurlag).
TÍUNDI KAFLI.
Það var komin nótt. í tjaldinu var kæf-
andi hiti. Díana hafði sveipað um sig
þunnum morgunslopp og lá ofan á rúm-
inu og hallaðist upp að mörgum koddum,
svo að þægilegt ljós frá litlum lestrar-
lampa við hlið hennar féll á bók, sem
hún hélt á í hendinni, en las þó ekki í.
Það var síðasta bók Raouls, sem hann
hafði komið með, en nú var henni ómögu-
legt að halda huganum við lesturinn, og
lá því bókin ólesin í skauti hennar, en
hugur hennar flaug sínar leiðir víða
vegu.
Nú voru liðnir þrír mánuðir síðan nótt-
ina minnisstæðu, er Saint Hubert hafði
nærri því gefið upp alla von um að geta
bjargað lífi höfðingjans — nótt þá, er
hafði marga daga og nætur til fylgdar,
og var allur sá tími þrunginn pínandi eft-
irvæntingu, og hafði það breytt Díönu
svo mjög, að hún var aðeins bleikur
skuggi af sjálfri sér, og mótað Raoul ævi-
langt. Sökum hreysti sinnar og afburða
líkamsbyggingar hafði höfðinginn lifað af
sár sín, og þegar fyrstu vikurnar voru
liðnar, hafði honum batnað óvenju ört
með degi hverjum. Er hinn fyrsti ótti Dí-
önu og ógurlegi kvíði fyrir að missa hann
var um garð genginn, hafði það verið
henni dásamleg hamingja og óslitin
gleði að fá að annast hann og stunda.
Hún hafði ásett sér að lifa með líðandi
stund án þess að hugsa um, hvað við
myndi taka í framtíðinni, og hún hélt
dauðahaldi í þann ásetning og gladdist
við það að fá að vera í návist hans og vera
honum til einhverrar hjálpar. Það voru
eigi mörg orð, sem farið höfðu þeirra á
milli allan þennan tíma. Hann gat legið
stundum saman þegjandi og með lokuð
augu. Og með henni sjálfri bjó eitthvað,
sem hún gat eigi spornað við að gerði
hana þögula, er þau voru tvö ein. Aðeins
einu sinni hafði hann drepið lítillega á
hinn ægilega og ógleymanlega dag. Er
hún laut ofan yfir hann til þess að hjálpa
honum með eitthvað, hafði hann gripið
létt utan um úlnlið hennar, og í fyrsta
sinn, síðan hún flúði undan formælingum
hans nóttina fyrir viðburðina miklu,
hafði hann litið á hana kvíðafullum
spurnaraugum.
„Kom — ég — í — tæka tíð?“ hvíslaði
hann hægt og seint, og er hún drap höfði
í svars skyni og leit niður og blóðroðnaði,
hafði hann snúið andlitinu frá henni án
þess að segja nokkuð meira, og hann var
ennþá eigi orðinn sterkari en svo, að
kuldahrollur fór um hann allan.
En það var aðeins skamma hríð, sem
hún naut þeirrar hamingju að stunda
hann. Er hann tók að frískast, sá hann
alltaf um að vera ekki aleinn með henni
og krafðist þess, að hún riði út á hverj-
um degi tvisvar sinnum, annað hvort
með Saint Hubert eða með Henri, en bað
kuldalega að hafa sig afsakaðan og einnig
Gaston, sem og var farinn að ríða út.