Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Blaðsíða 36

130
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
berginu, að hún í huganum gat fylgt
hverri hreyfingu hans, eins og sæi hún
hann með eigin augum. Hann gekk fram
og aftur um gólfið, eins og hann hafði
gert nóttina minnisstæðu, er örlög Gast-
ons héngu í þræði, og eins og hann ætíð
var vanur að gera, er hann þurfti að
líhuga eitthvað rækilega, — og ilmurinn
af vindlingi hans barst inn til hennar.
Einu sinni staðnæmdist hann fast við for-
hengið — hjarta hennar tók snöggt við-
bragð — svo fjarlægðist fótatak hans á
ný. Hann staðnæmdist svo í hinum enda
herbergisins, og af örlitlum smellum og
málmhljóði heyrði hún, að hann hlóð
marghleypu sína. Svo heyrði hún hann
leggja hana aftur á skrifborð sitt, og
halda síðan áfram göngu sinni — fram og
aftur, fram og aftur. Eirðarleysi hans olli
henni angistar og kvíða. Hann hafði set-
ið á hestbaki síðan snemma morguns.
Saint Hubert hafði ráðlagt honum að
vera varkár næstu vikurnar, og það var
því ógætilegt af honum að njóta eigi
hvíldar, þegar tækifæri gafst til þess. Of-
urlítið óþolinmæðis-andvarp brauzt fram
af vörum hennar, og ástúðin í augnaráði
hennar víkkaði og dýpkaði, og það varð
áhyggjufullt, nærri því móðurlegt.
Loksins heyrði hún hann setjast á dí-
vaninn, en það var eigi, fyrr en Gaston
kom með kvöldverð hans. Meðari hann
var að borða, talaði hann við Gaston, og
virtust fyrstu orð hans gera Gaston
skelkaðan, eftir upphrópun hans að
dæma, en undir eins á eftir tautaði hann
einhverja afsökun, og Díana varð þess
þegar vör, að fleiri voru komnir inn í
tjaldið. Höfðinginn talaði við þá á víxl,
og hún heyrði greinilega skæra og hvat-
lega rödd Yúsefs, er hann jagaðist við
hinn fáorða úlfaldahirði, en hann var
þvergirðingslegur í orði og æði og í fullu
samræmi við hin skapstirðu dýr, sem
hann gældi við og hafði mestu mætur á,
og að lokum varð Ahmed Ben Hassan að
þagga niður í þeim. Auk þeirra voru
tveir aðrir, sem tóku við einhverjum fyrir-
skipunum, er þeir samþykktu með ein-
hverju murri.
Skömmu síðar fóru þeir á brott, en
Yúsef dvaldi stundarkorn enn, og hún
heyrði kliðinn af þrotlausri mælsku hans,
sem var blendingur af arabisku og
frönsku, en eftir því sem leið á ræðu
hans, og hann virtist verða ákafari og
heitari, varð móðurmál hans algerlega
ofan á. Þrátt fyrir kvalir sínar gat Díana
ekki varist brosi, er henni varð hugsað til
Yúsefs. Henni fannst hún sjá hann fyrir
sér, sitjandi á hækjum sínum fyrir fram-
an höfðingjann, ilmvatnsþveginn og
smurðan „eftir öllum kúnstarinnar regl-
um“, ranghvolfandi í sér hinum fögru
augum sínum, hinar löngu og mjóu hend-
ur í sífelldri hreyfingu, og augnaráðið
logandi af ungæðislegum eldmóði og að-
dáun. Svo fór hann að lokum á brott, og
var þá aðeins Gaston eftir inni hjá höfð-
ingjanum, önnum kafinn við að brugga
„guðaveigar“ á hina nýju kaffivél sína.
Ilmandi kaffilykt fyllti tjaldið, og hún sá
fyrir sér Gastons fimu fingur setja fram
gler- og silfurborðbúnaðinn. Hún heyrði
í skeiðinni, er hann flutti til bollann,
heyrði, er hann hellti í bollann, og loks-
ins, er hann setti bollann yfir á litla flísa-
borðið. Hvers vegna drakk Ahmed
franskt kaffi í kvöld, úr því hann sagði
alltaf, að það héldi fyrir sér vöku? Og
annars var hann ætíð vanur, um þetta
leyti kvölds, að drekka kaffi, sem tilbúið
var á Araba vísu. Og í kvöld þurfti hann
einmitt ró og hvíld og styrkjandi svefn
— þetta hafði verið erfiðasti dagur hans,
síðan hann kom á fætur eftir leguna
miklu.
Stundarkorni eftir á var Gaston eitt-
hvað að dunda úti í fremra herberginu,
og eftir hljóðinu að dæma gat Díana sér