Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Síða 43

ARAB AHÖFÐIN GINN
137
sína, og fingur hennar krepptust fastar
utan um marghleypuna. Nei! Nei! Hún
myndi aldrei afbera allt þetta! Hvers-
vegna ætti hún að kvelja sjálfa sig svo
takmarkalaust? Hvaða gagn væri í því?
Hvað yrði líf hennar án hans? Alls ekk-
ert! Minna en ekki neitt! Hún myndi
aldrei geta aðlaðast nokkurn annan karl-
mann. Og enginn myndi þurfa hennar
með. Aubrey? Hann hafði nóg í sjálfum
sér. Hún átti sjálf sitt eigið líf — hún gat
gert með það, hvað sem henni sýndist!
Hún olli engum sorgar, þótt hún færi sína
leið. Honum? — Tárin blinduðu har.a —
það var eins og maðurinn í tjalddyrunum
máðist smámsaman út. —
Hún lyfti vopninu hægt upp frá borð-
inu og ílutti höndina gætilega fram fyrir
sig. Hún virti marghleypuna rólega fyrir
sér sem allra snöggvast. Hún var ekki
hrædd. Hún var aðeins þreytt, svo átak-
anlega þreytt. Hún þráði hvíld, er gæti
stillt kvalir hjarta hennar og þaggað bar-
smíð og hamarslögin í vesalings höfðinu
á henni. Ofurlítill neisti — og svo væri
öllu lokið — öll sorg hennar myndi hverfa
á brott! En myndi hún gera það? Hún
varð allt í einu gagntekin af ótta við það,
hvað við myndi taka hinum megin. En ef
þjáningunni væri nú ekki lokið með
þessu? Ef henni skyldi nú halda áfram
án afláts? En óttinn hvarf nærri jafnskjótt,
og hann hafði komið, því allt í einu
minntist hún föður síns — föður síns, sem
hafði orðið örvita af sorg og skotið sig,
er móðir hennar hafði dáið eftir að hafa
borið hana í þennan heim. Hann myndi
taka á móti henni í skuggaheiminum —
Hún lyfti marghleypunni rólega upp að
gagnauganu. —
Hún hafði hreyft sig svo stillt og gæti-
lega, að ekki heyrðist minnsta skrjáf eða
vottur af neinu hljóði, en eyðimerkurbú-
arnir eru afarnæmir fyrir öllum áhrifum,
og höfðingjanum varð allt í einu ljóst, að
einhver yfirvofandi hætta var á seiði rétt
að baki honum. Snöggt eins og elding
sneri hann sér við, stökk í einu vetfangi
hin fáu skref, sem voru á milli þeirra,
þreif utan um hönd hennar rétt í því hún
ætlaði að hleypa af skotinu, og kúlan þaut
fast fram hjá höfði hennar, án þess þó að
snerta hana. Hann var náfölur í andliti,
er hann reif vopnið úr hendi hennar og
þeytti því út um tjalddyrnar — út í
myrkrið fyrir utan.
Augnabliks andartak stóðu þau kyrr og
horfðust í augu, svo hneig hún niður út
úr höndum hans með kveinkandi grát-
stunu og lá svo í hnipri á gólfteppinu við
fætur hans og grét hástöfum, eins og
hjarta hennar ætlaði að springa. Hann rak
upp dauft hljóð og laut niður yfir hana,
tók hana upp í faðm sér og þrýsti henni
blýtt og gætilega að brjósti sínu, svo að
kinn hans hvíldi á ljósu hári hennar.
Guð minn góður, elsku barn! ' Gráttu
ekki svona! Allt annað get ég þolað, að-
eins ekki það!“ sagði hann örvæntingar-
fullur.
En grátur hennar rénaði ekki, og hann
þrýsti henni, hræddur og kvíðandi, enn
fastara að brjósti sér og kyssti hár henn-
ar aftur og aftur.
„Díama! Díana!“ hvíslaði hann í bænar-
róm, og ósjálfrátt greip hann til hinnar
fögru, frakknesku tungu, er virtist vera
honum eðlilegri og nærtækari á þessu
augnabliki. ,.Mon Amour! Ma bieuaimée!
Ne pleures pcts, je t’en prie. Je t’aime, je
t’adcre. Tu resteras pres de moi, tout á
moi“.*)
Hún virtist hálf meðvitundarlaus, og
það var eins og hún gæti eigi náð ró og
jafnvægi á ný, eftir hina geysilegu hug-
*) »Elskan mín! Ástin mín eina! Qráttu ekki, ég
bið þig þess! Eg elska þig, ég dáist að þér,
tigna þig og tilbið. Þú ert ennþá hjá mér, fasfc
hjá mér«. Þýð.
18
I