Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 13

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
7
hrukkóttur á bekknum undir glugganum.
— Á yngri árum hafði hann verið fagur á að
líta og hinn röskvasti maður. Léttúðin hafði
J>á leiftrað úr augum hans, og hann hafði
verið ákafastur allra í dansinum, þegar
Gautar léku á hljóðpípur sínar og gígjur.
Nú blakti gráa hárið í dragsúginum frá
glugganum. Kyrtillinn hékk lauslega yfir
.axlirnar, sem orðnar voru lotnar og visnar.
Að vísu var kyrtillinn úr silki, en hann var
..slitinn og vanhirtur, eins og á manni, er
lítur á allt skart, sem einberan hégóma. —
Nú hugsaði Sörkvir konungur einungis um.
börnin sín, handa þeim var ekkert of gott,
þau fengu allt, sem hann átti, bæði ást hans,
skart og dýrgripi. — Dætur hans sátu hjá
honum. Þær förðuðu andlit sín og skreyttu
hárið með gullböndum, og þær sungu við
sauma sína.
Dag nokkurn bár svo við, að nokkrir
Smálendingar komu á konungsgarðinn og
vildu selja dýr, sem þeir höfðu veitt, og
elgsdýrslrriðir. Þeir höfðu konur sínar og
börn með sér, og það varð bæði líf og fjör
niðri í hallargarðinum. Jóhann konungsson
hljóp þangað niður, og þegar hann nokkru
síðar kom þjótandi inn í salinn til föður
síns, hafði hann tekið þátt í háværum leikj-
um og átökum og hin dýrmætu klæði hans
voru öll gauðrifin og eyðilögð. Hann gekk
fyrir föður sinn með þrákelknislegum og
drembilegum svip.
— Ég lenti í tuski þarna niðri við svolitla
Smálands-stelpu, sem heitir Blenda, sagði
hann lafmóður. — Sérðu ekki að ég hef rifið
fötin mín öll í sundur? Ætlarðu ekki að
berja mig?
— Já, faðir, hvers vegna berðu hann aldr-
-ei? hrópuðu systurnar og festu nálarnar í
saumum sínum.
Sörkvir rétti þeim hendurnar og lokaði
augunum.
— Ég er sjálfur búinn að taka út nægilega
refsingu, mælti hann lágt. — Hvers vegna
.ætti ég þá að vera að refsa öðrum? Sjáið,
hvernig ljósið speglast í gimsteinunum í
hringunum ykkar. — Ég gæti brotið stein-
ana, en samt mundi ég ekki geta náð í Ijós-
ið. Geti ég ekki látið hjörtu ykkar skilja og
vikna með viturlegum og góðurn orðum.
hvaða gagn mundi þá refsivöndurinn gera,
elsku börnin mín? — Og þú, sonur minn —
allt hið líkamlega er aðeins dularbúningur,
alveg eins og er með rifna kyrtilinn þinn.
Allt mun jrað bráðlega líða undir lok. Og
til hvaða gagns hefur það þá verið? — Lofið
mér að sitja hér með hugsanir mínar.
Beiningakona ein, sem komið hafði með
Smálendingunum, kom nú inn og mælti:
— Hvers vegna situr þú alltaf þarna við
gluggann, Sörkvir konungur? Hvers vegna
situr þú alltaf stöðugt og starir yfir að
klaustrinu?
— Það er vegna þess, að þar bíður gröf
mín eftir mér, svaraði hann.
— Líttu heldur á mig rétt sem snöggvast,
mælti förukonan.
— Of gamall er ég orðinn til þess snúa
mér við vegna rjóðra vanga, svaraði Sörkvir.
Hún tók þá skýluna af höfðinu, og þar
stóð engin beiningakona — ekki einu sinni
kona — heldur danskur konungssonur.
— Ég heiti Ólafur, mælti hann, um leið
og hann laut Sörkvir. — Allir frændur mín-
ir — meðal þeirra hinn réttláti Knútur Lá-
varður, hafa verið myrtir með svikum. Þess
vegna hef ég flúið til þín, Sörkvir konung-
ur, í gerfi beiningakonu. Gríptu nú til
sverðsins og veittu mér lið, síðar mun ég
veita þér hjálp í staðinn. — Því að það
skalt þú vita — hér laut hann að konungi
og hvíslaði — að þú átt grimma óvini í
landi mínu — fjandmenn, sem sækjast eftir
kórónu þinni. Þeir senda bréf á laun til
hirðmanna þinna. — Sofðu aldrei með báð-
um augum í einu, Sörkvir konungur!
Sörkvir hallaði sér upp að gluggakarmin-
um og starði á ný yfir að Alvastra-klaustri.
— Hingað koma flóttamenn á hverjum
degi, svaraði hann. Sumir biðla til hinna