Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Blaðsíða 30

24
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
siglum í gegnum sundið, og þá muntu sjá
Venezuela á hægri hönd.“
„Hvers vegna förum við þessa leið?“
„Jú, sjáðu til, við verðum að komast inn
á Pariaflóann til að komast til hafnar í Port
of Spain. Þangað er'förinni lieitið — til Port
of Spain.“
„Ég veit það,“ sagði ég. „En að hverju
varstu þá að h'læja?“
Flann brosti.
„Ég var að hlæja að þér.“
„Hvers vegna?“
„Veiztu það ekki ennþá?“
„Nei, annars mundi ég ekki spyrja.“
„Það er svo sem eftir þér, að spyrja, jafn-
vel þegar þú veizt hlutina," sagði hann. „Þú
ert ákaflega ósamkvæmur sjálfum þér. Þú
getur munað eftir undarlegustu hlutum og
atburðum. Þú getur sagt mér — ef ég spyrði
þig um það — um hvert einasta sársauka-
rnerki, sem þú sást á Mo.ll, eftir að höggorm-
urinn beit hann. Þú manst alltaf eftir þján-
ingum og sjúkdómum, göllum og ósam-
ræmi. En þegar þú hittir fyrir fullkomnun
og samræmi, þá fer það alveg fram hjá þér.“
„Ég hef aldrei séð neitt fullkomið," sagði
ég. „En hvað samræmi viðvíkur, þá sé ég
það í þér.“
„Jæja, þú hefur þá tekið eftir því?“
„Og ef til vill í sjálfum þér líka?“
„Ekki í sjálfum mór,“ sagði ég. „Sam-
ræmi? Ekki í svona líkama.“
Plann brosti.
„Þú átt við kviðslitið?"
„Já.“
„Og sjónina?"
„Já.“
„Eitthvert kvöldið innan mánaðar,“ sagði
hann, „muntu verða af með kviðslitsbandið
þitt, og það fyrir fullt og allt.“
„Hvernig gæti það orðið?“ spurði ég. „Er
þér alvara? Á ég að fara að láta gera á mér
uppskurð?"
„Hvar og hvenær?“
„Uti á sjó,“ sagði hann.
„Og hver á að skera mig upp?“ spurði ég
þurrlega.
„Þú sjálfur."
Mér sárnaði.
„Ég hélt að þér væri alvara. Þú hefur
verið að hafa mig að fífli. Hvernið ætti ég
að geta gert uppskurð á sjálfum mér? Upp-
skurður við kviðsliti er ekki nein smávægi-
leg aðgerð."
„Allir uppskurðir eru eins,“ sagði Cam-
breau. „Þú færð sjálfur heiðurinn af þess-
um. Þú munt ekki nota neinn hníf. Það
verður aðeins máttur þinna eigin hugsana.
Og þú munt verða heill heilsu.“
„Læknast af mætti hugsana minna?“
spurði ég og lnisti höfuðið. „Þetta er ákaf-
lega fallega sagt, þó að þessi uppástunga sé
algjörlega mannlegum mætti ofvaxið.“
„Ég minntist ekkert á orðið mannlegur,"
sagði lvann.
„Það er óframkvæmanlegt,“ sagði ég.
Hann dró mig að sér og benti út á sjóinn
framundan bátnurn.
„Þarna er Galeraskaginn.“
„Ég veit það, ég veit það,“ sagði ég. „Ég
get séð það.“
„Hann er í fimmtán mílna fjarlægð.“
„Hvað um það?“ spurði ég.
„Heyrðu, læknir,“ sagði hann, „hvað var
eiginlega að þér í augunum?"
„Nærsýni,“ sagði ég. „Og ég þjáist ermþá
af henni. Ég hef verið nærsýnn frá barn-
æsku. Ég var staurblindur þangað til ég fékk
gleraugun.“
Hann andvarpaði og klappaði á öxlina á
mér.
„í þetta sinn,“ sagði hann, „hef ég hjálpað
þér. Það varð að hjálpa þér. Næst verður þú
að hjálpa þér sjálfur."
Ég hleypti brúnum.
„Um hvað ertu að tala?“ spurði ég for-
vitnislega.
„Enginn maður getur verið mjög nær-