Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Blaðsíða 36

30
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
„Nei,“ sagði ég. „Hann væri e£ til vill
einhvern tíma til með að hjálpa einhverjum
öðrum. Hann gæti það ekki, e£ allir vissu
hver hann væri.“
„Ég skil það,“ sagði Meredith og glotti.
„Trúnaðarmál innan stéttarinnar. Það eina,
sem ég get sagt, er að þið liafið allir verið
framúrskarandi áræðnir. Ég hefði aldrei
komizt þetta. Hamingjan góða, þar er ekk-
ert nema frumskógar, er það ekki?“
„Jú.“
„Og kornust þið allir heilir á húfi?“
„Nei, Dunning komst aldrei þangað sem
báturinn var. Hann dó á leiðinni, líklega
af hjartabilun. Það var ákaflega erfitt að
brjótast í gegnum frumskóginn. Dunning
var ekki nógu hraustur fyrir.“
„Nokkur annar?“ spurði Meredich.
„Henry Moll,“ sagði ég. „Hann dó fyrsta
kvöldið sem við vorum á sjónum. Það beit
hann höggormur, rétt þegar hann var að
komast niður á ströndina.“
Það fór hrollur um Meredith.
„Svo var það George Verne,“ hélt ég á-
fnpn. „Hann féll útbyrðis í fyrrakvöld í
ofsaroki."
„Þið hafið svei mér fengið að vita af
því! Hvað voruð þið margir, senr komust
hingað?"
„Við vorum átta,“ sagði ég.
„En þið misstuð þrjá menn. Þrír frá
tíu —“
„Ellefu. Þér gleymið Jean Cambreau."
,,En það er skrambi skrítið,“ sagði hann.
„Þetta er listinn, sem birtur hefir verið.
Það er enginn Cambreau á honum. Eruð
þér vissir um að hann sé sakamaður?“
„Nei, en liann var nú samt með okkur.“
„Hvað var hann sakaður um?“
„Ég veit það ekki.“
„Hver er hann? Hvaðan er hann?“
„Það veit ég heldur ekki.“
„Nú, það er undarlegt,“ sagði Meredith
og hleypti brúnum. „Ég veit, að þetta er
listinn, sem birtur var.' Þeir mundu ekki
vera í neinum vafa um töluna á þeirn saka-
mönnum, sem vantaði."
„Nei, þeir mundu vera alveg vissir um
það,“ sagði ég.
„Heyrið þér nú,“ sagði hann, „hvað
hafið þið svo hugsað ykkur að gera?“
Ée-?“
„Þið allir?“
Ég yppti öxlum.
„Ég vildi, að við vissum það. Hvað mér
viðvíkur, þá ætla ég að halda áfram. Weiner
vill verða hér eftir. Hann er búinn að fá
nóg af sjónúm. Pénnington er að reyna að
fá sér far með s'kipi, en ég lield, að honum
takist það ekki. Við hinir höldum að lík-
indum áfram á bátnum. Ég held, að ég
reyni að komast til Ameríku. Það er minni
hætta á því að maður verði framseldur þar.
Eg tek mér annað nafn. Landið er svo stórt,
að við getum hæglega sneitt hjá innflytj-
en daskr i fs tofunum. ‘ ‘
„Þér eigið þó ekki við, að nokkur mundi
vera svo harðbrjósta að senda ykkur þangað
aftur?“ sagði 'hann.
„Það hefir verið gert,“ sagði ég. „Benet
var hálf smeykur við fólkið hém-a. Bretarn-
ir hafa hingað til verið mjög strangir, þegar
um slíkt liefir verið að ræða í Guiana. Samt
sem áður, ætla ég að biðja yður um nokkuð.
Látið þér held-ur standa — ákvörðunarstað-
ur óþekktur.“
„Ég skal gera það,“ sagði hann. „Því fer
fjarri, að ég vildi verða til þess að draga
ykkur þangað aftur. Hvernig er þar?“
„Hræðilegt," sagð ég. „Ef þér nokkurn
tíma verðið þreyttur á lífinu, þá skulið þér
reyna að komast á sjöttu breiddargráðu. Þar
missir maður trúna á allt.“
„Nei, ég held, að ég kærði mig ekki um
það„. Hann hristi höfuðið. „Ég býst ekki
við að þér munduð gefa. samþykki yðar til
að ég tæki rnynd af öl'lum hópnum."
„Nei,“ sagði ég. „Þér getið tekið mynd af
bátnum, ef þér viljið. En ekki af okkur. Það
verður víst nógu erfitt að fara huldu höfði.