Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Blaðsíða 41

N. K.v.
FLÓTTAMENNIRNIR
35
er ekki það, sem ég vil vita um. Það er lækn-
ingin.“
.,Við skulum þá fara,“ sagði hann. „Mér
er ánægja að því að hafa yður með mér.“
Þe gar við konium þangað, sáum við mikla
þvögu af æstum svertingjum á götunni,
suma hrópandi, suma hlæjandi og suma
grátandi. Við fórum út úr bifreiðinni og
tróðum okkur inn í hópinn. Meredith náði
ioksins í mann, sem virtist ekki vera eins
Æstur og hinir og spurði:
.,Er það hérna, sem þessi læknir á að
vera?“
„Já, herra,“ sagði svertinginn. „En hann
er hér ekki lengur. Hann er farinn, herra.
^eir hræddu hann burtu.“
„Hræddu hann?“ sagði ég.
‘ „Ja, þeir hræddu hann ekki beinlínis, en
þegar þetta barst út, þá safnaðist hér saman
fleira fólk en hann gat ráðið við.“
Hann talaði hreina ensku, án nokkurs
h'reims.
„Jæja,“ sagði Meredith „viljið þér segja
^hér, hváð skeði? Sáuð þer það?“
„Já, herra, égsá það allt saman. Við Lewis
stóðum hérna á horninu. Við vorum að tala
°g reykja, þegar það skeði óg við sáunl það
allt.“
„Hvað heitið þér?“ spurði Meredith og
tók blýant og pappírsblað upp úr vasa sín-
Um.
; „James Wilson," svaraði hann. „Hvers
^egna eruð þér að spyrja um það?“
„Eg er blaðamaður,“ sagði Meredith hon-
Uju- „Mig langár til að heyra sagt frá þessu,
það er allt og sumt. Segið þér mér nú ná-
ftvænilega frá því, sem kom fyrir.“
„Jæja, herra,“ sagði svertinginn „við
Jöhn Lewis stóðum hérna og vörum að tala
saman. Það var heitt í veðri og það voru
Uokkrir krakkar að leika sér þarna á'göt-
uuni. Einn af þeim, Daníel Lynn, var að
hörfa á leikinn. Faðir hans 'heitir Will Lynn,
°g Daníel er einbirni. Danny h'efur verið
haltur alla sína æfi. Þegar hann fæddist var
annar fóturinn styttri en hinn, og hann hef-
ur al'ltaf orðið að nota hækjur. . . . Jæja,
herra, við stóðum hérna þegar ég allt í einu
tók eftir 'tveiqiur mönnum, sem komu gang-
andi eftir götunni."
„Voru það hvítir menn?“ spurði Mere-
dith.
„Já,“ sagði Wilson „það voru hvítir
menn. Þeir komu gangandi beina leið eftir
götunni. Danny Lynn varð hræddur við
annan þeirra — ekki manninn sem læknaði
— og fór að færa sig burtu. Manni varð ekki
um sel, þegar maður leit á þennan mann.
Það var ekki eitt einasta hár á höfðinu á
honum og það gerði hann hræðilegan útlits
. . . .Jæja, herra, um leið og Danny fór að
mjaka sér burtu, rétti hinn maðurinn út
höndina og snerti hann og svo sagði hann:
Vertu ekki hræddur, Daníel. Þessi maður
gerir þér ekkert mein. Og þú veizt, að ég
geri þér. ekkert mein, er það ekki? Einmitt
svona talaði hann til Daníels.M
Meredith var vandræðalegur á svipinn.
„En hvernig vissi liann livað drengurinn
hét?“
„Hann vissi það,“ sagði Wilson. „Guði
sé lof, hann vissi það. Hann vissi allt. Það
var Jesús Kristur sjálfur!“
„Jæja þá, haldið þér áfram sögunni,"
sagði Meredith efablandinn. „Hvað svo?“
„Þá sagði Danny: Eg er ekki hræddur við
þig, herra, og hann leit'á sköllótta manninn
og sagði: Eg bið þig að fyrirgefa mér að ég
skyldi verða hræddur við þig, herra minn.
Og svo stóðu þeir allir þarna nokkra stund.
Krakkarnir á götunn'i hættu að leika sér og
fóru að virða sköllótta manninn fyrir sér.
Það var líka sjón að sjá hann, svona nauða-
sköllóttan. Jæja, herra, þá sagði Jesús:
Danny, þú ert góður drengur, ertu það ekki?
Og Danny sagði: Jú, herra, það er ég. Og
Jesús sagði: Heldur þú ekki að þér nundi
þykja gaman að geta hlaupið og leikið þér
eins og þessir ungu vinir þínir? Danny varð
hnugginn á svipinn og sagði: Mér mundi