Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Blaðsíða 39

N. Kv.
FLÓTTAMENNIRNIR
33
„Þér getið líklega ekkert hjálpað okkur?“
,,Því miður get ég það ekki.“
: „Það var sarnt vel gert af landstjóranum
a$ lofa okkur að vera hér þessar tuttugu og
fjórar klukkustundir,“ sagði ég. „Hinir
verða honum þakklátir fyrir það.“
Kennicott andvarpaði.
,,Mér þykir rnikið fyrir því að þurfa að
senda ykkur svona burtu aftur. Benet
minntist á opinn bát og að jrið hefðuð lent
í stormi. Þið nrisstuð þrjá menn?“
„Já.“
: „Eg óska ykkur góðrar ferðar,“ sagði
Eann. „Og mér þykir þetta mjög leiðinlegt.
Þér megið trúa Jdví.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði ég.
. „Benet verður hér í haldi,“ sagði hann,
„þangað til ]hð eruð ferðbúnir. Þá getið þér
Eomið og sótt hanin.“
„Það er gott,“ svaraði ég. „Eg skal gera
það.“
„Jæja þá, læknir," sagði Kennicott.
„Þakka yður fyrir, hvað þér hafið tekið vel
1 þetta. Og ég verð að minna yður á Jrað
aftur — tuttugu og fjórar klukkustundir.“
„Við skulurn vera farnir,“ sagði ég.
„Þakka yður fyrir.“
„Ekkert að Jrakka. Góða nótt.“
IV.
Loftið var óþægilega mollulegt. Hitinn
JÚtnnkaði ekkert með kvöldinu eins og hann
gerði á sjónum. Mér var svo heitt, að hreina
sEyrtan mín varð smám saman gegnblaut af
svitanum sem hún dró í sig.
Eg gekk í hægðunr mínum aftur niður á
Eryggjuna þar sem báturinn var bundinn
°g a leiðinni var ég dapur í bragði og fannst
aEt ákaflega tómlegt. Mig langaði til þess að
lafa eitthvað og hugsa um þetta allt saman
°g ég varð glaður, þegar ég kom niður á
bryggjuna og fann bátinn mannlausan.
Eg sneri við upp í borgina og reikaði fram
°g aftur um göturnar. Einu sinni staðnæmcl-
«t ég og fór inn í tóbaksbúð og keypti mér
vindil. Maðurinn fór að veita mér athygli,
Jregar ég borgaði honum í franskri rnynt, og
hann virtist ætla að fara að verða 'heldur
skrafihreyfinn, en ég flýtti mér eins og ég gat
út úr búðinni og hélt áfram göngu minni.
Ég reykti aðeins tvo reyki af vindlinum og
henti honum svo. Mér þótti ekkert í hann
varið. Ekki svo að skilja að mér yrði illt af
að reykja. Mér Jrótti bara ekkert í það varið.
Mér datt í hug að ég mundi ef til vill rekast
á einhvern hinna, og ég vonaði að það yrði
Cambreau, því að.mig langaði til að hitta
'hann og tala við hann einan um Benet og
sjálfan mig. En ég kom ekki auga á neinn
Jreirra. En ég hitti Roy Meredith aftur.
Ég var að fara fram hjá dyrunum á gisti-
húsi nokkru, þegar hann kom hlaupandi út
og var nærri því búinn að hlaupa mig um
koll. Hann staðnæmdist og brosti, mjögsvo
íbygginn á svipinn.
„Komið þér sælir, LaSalle!“ hrópaði
hann.
„Sælir,“ sagði ég. „Mér þykir vænt um að
hitta yður aftur.“
„Eruð þér að skoða borgina?“ spurði
hann.
„Ekki getur Jrað nú heitið,“ sagði ég. „Ég
var bara að ráfa eitthvað. Ég var dálítið ein-
mana. Enginn af félögum mínum hefur lát-
ið sjá sig ennþá.“
„Nú,“ sagði hann, „er annars nokkuð nýtt
að frétta?“
„Já, við förum héðan í fyrramálið eftir
fyrirskipun landstjórans."
„Einmitt það,“ sagði hann. „Hvenær
fenguð Jrið að vita það?“
„Fyrir hálftíma síðan,“ svaraði ég. „Einn
af félögum mínum lenti í klónum á lögregl-
unni svo að Jreir komust að Javí að við vær-
um hérna. Þeir höfðu upp á mér, og mér var
tilkynnt að viðdvöl okkar gæti ekki orðið
lengri en tuttugu og fjórar klukkustundir.“
„Það er fjári hart,“ sagði hann. „Ég öf-
unda ykkur ekkert af því að eiga að fara að
leggja af stað aftur á bátnum. Það er ómann-