Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Blaðsíða 28

FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
22
„Við fáum vatn mjög bráðlega,“ sagði
Cambreau. „Við komum til Trinidad í dag.
Þið tnunuð bráðum sjá eyjuna."
„Trinidad!“ hrójDaði Weiner.
„Er það frönsk nýlenda?“ spurði Benet
áhyggjufullur.
„Nei, brezk,“ sagði ég.
„Við getum ekki lent þar,“ sagði Benet.
„Þeir taka okkur fasta og senda okkur sömu
leið til baka! Alveg eins og í brezka Guyana!
Þeir senda mann til baka þaðan.“
„Þeir senda þig ekki til baka,“ sagði Cant-
breau.
„Hver ert þú annars? Hvernig getur þú
vitað allt þetta?“ spurði Weiner varfærnis-
lega.
„Þessi maður er djöfull," sagði Telez í
skutnum. „Hann veit allt. Hann veit um
hluti, sem liann hefur livorki séð né heyrt.
Hann !ét Moll deyja og hann lét Werne
deyja. Hann er djöfullinn sjálfur."
Hann talaði spænsku, sem enginn skildi
nema við Pennington.
„Nei, nei, hann er engill,“ sagði Penning-
ton við Telez.
„Djöfull. Hann er djöfull!"
Pennington leit til mín.
„Hvernig getur nokkur maður verið
svona blindur?"
Cambreau fór að h'læja, en Telez gerði
krossmark fyrir sér.
„Fyrirgefðu," sagði Benet, hallaði auð-
mýktarlega undir flatt og yppti um leið
vinstri öxlinni, „en ertu viss um að við
komum að landi á Trinidad? Bretarnir eru
líklegir til að endursenda sakamenn.“
„Ég er alveg viss um þetta,“ sagði Cam-
breau. „Þeir senda oltknr ekki til baka.“
„Sjáðu til,“ sagði Benet, og néri gætilega
saman höndunum, „ég þekkti einu sinni
mann, sem var í sakamannanýlendunni hjá
okkur; honum tókst að flýja og komst til
Venezuela. Og einmitt þar, þegar liann í
raun og veru var búinn, að endurheimta
frelsi sitt, þurfti hann endilega að rekast á
nokkra Breta frá Guyana, og þeir tóku hann
fastan og sendu liann til baka. Bretarnir
ganga^ mjög ríkt eftir hlutunum, þegar um
framsal sakamanna er að ræða. En ef þú ert
viss um —“
„Ég er alveg viss um }:>að,“ endurtók Cam-
breau.
„Jæja, þá býst ég við, að Jiað sé allt í lagi,“
samsinnti Benet, og var nú mjúkur í máli
„Þú skilur auðvitað, að ég er ekki að reyna
að koma með neinar óþarfar umkvartanir,
né heldur ætla ég mér að fá þig til að halda
að ég sé að skipa nokkrum fyrir, en þegar ég
fór að hugsa um Trinidad, varð ég agnar lít-
ið órólegur. Við erum komnir svona langt,
sjáðu til, og ég mundi taka það ákaflega
nærri mér ef ég yrði tekinn fastur núna og
sendur aftur til nýlendunnar, einmitt {Degar
ég er fast að því kominn að geta byrjað á
nýju lífi. Mig hefur alltaf verið að dreyma
um það, skilur þú, að byrja að nýju og
}>urrka út endurminningarnar um það sem
ég var dæmdur fyrir. Öll þessi ár lief ég ver-
ið að bíða og nurla saman peningum; og nú
|>egar lífið er að opnast fyrir mér aftur og
ég hef einstakt tækifæri til að byrja á ný, án
þess að fortíðin sé mér til hindrunar, þá er
ég mjög áfrarn um að }>að takist, og að ég
geti sýnt og sannað, að ég geti verið eins
góður og heiðvirður borgari og hver annar
maður, þrátt fyrir —“
„Hamingjan hjálpi mér!“ sagði Weiner,
steinhissa. „Hver skrattinn er hlaupinn í
Benet? Hlustið þið á, hvað ltann malar!
Hann gaggar eins og gömul hæna. Hvað
gengur að manninum?“
Benet setti upp þjáningarsvip.
„Þú ert mjög óvingjarnlegur," sagði
hann. „Ég var aðeins að fá vissu um það,
hvort það væri öruggt fyrir okkur að lenda
á Trinidad. Ég var að hugsa um þig og alla
liina, ekki síður en sjálfan mig. í raun og
veru var það hræðsla mín, sem kom mér til
]>ess að tala of mikið —“
Weiner skellhló og sló á lærið.