Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Qupperneq 20

58
OLDUKAST
N. Kv.
vanalega góða heilsu. Sjálf var Margrét
rniklu veiklulegri, óhraustlegri, að eg nú
ekki tali um móður hennar, sem ævinlega
var svo föl yfirlitum. }á, Margrét varð fyrir
sjálfri sér að játa, að hún hafði gert sér alveg
skakkar skoðanir um útlit og heilsufar liinn-
ar ungu meyjar, og henni þótti vænt um að
s vo var.
Loksins var nti ungfrúin búin að skipta
um klæðnað og fór Ijósleiti sumarkjóllinn
með öllu útflúrinu og marglitu borðalykkj-
unum henni einkar vel. Henni hafði nokk-
urn veginn tekist að slétta hárið, nema í
hnakkanum og upp undan gagnaugunum;
þar heimtaði það að ráða sér sjálft. Svo voru
flétturnar þykkar, að eigi sást fíni granat-
kamburinn, en huldist alveg af þeim. Þá
gerðu og armböndin og úrfestin hennar
með öl lum þeini minnispeningum og
glingri, er við þau héngu, sitt til að vekja
athygli manna á þessum íburðarmikla bún-
ingi.
„Eruð þér að horfa á svarta blettinn á
kinninni á mér?“ „Já, hann er verulega and-
styggilega ljótur,“ tók nú ungfrú Kruse til
máls.
Margrét var einmitt að horfa á þennan
svarta blett rétt niður undan auganu. Hann
stakk svo einkennilega af á roðalitaðri kinn.
inni, en var þó eiginlega ekki til lýta. „Það
er prýðiblettur," svaraði Margrét.
„Prýðiblettur! Já, sá er nú til prýði eða
hitt þó heldur! Nei, gæti eg brennt hann af
mér, skyldi eg ekki draga það til morguns."
Hún strauk hendinni um andlitið og svo
fóru þær niður.
„Eg hygg' að þér hafið nii bezt af að drekka
bolla af tei, ungfrú Kruse,“ tók frú Bloch
til máls í blíðum og hjartanlegum málróm.
„Setjist hérna við hliðina á mér og svo getur
Margrét skenkt í bollana.“
„Heitið þér Margrét? Það er verulega
fallegt nafn! Eg skyldi fegin hafa nafna-
skipti við yður,“ sagði ungfrú Kruse.
„Hefur ungfrúnni verið misboðið í skírn-
inni?“ spurði Holgeir Smith stiident og tók
sér sæti við hliðina á henni.
„Já, eg heiti Fanny og það þykir mér ljótt
nafn.“
„Það verða tæplega margir á sama máli og
þér um það. En hvað segið þér þá um mig,
sem verð að ganga undir kappanafni í gegn-
um lífið!"
„Það nafn er nú orðið svo gamalt og vana-
legt í ærtinni, góði Holgeir,“ mælti frú
Bloch.
,,Já, en það er engu betra fyrir það og bæt-
ir ekkert úr skák, — heil halarófa af tómum
heimskum Smith'um —“
„Heimskum!“ Ungfrti Kruse skellihló. —
Og eg sem þóttist viss um að þér hétuð
Bloch og væruð sonur frúarinnar."
„Ungfrúin hefur þá eigi tekið vel eftir á
bryggjunni,1' anzaði Holgeir í spaugi.
„Sólhlífin mín snerist þá við og eftir það
heyrði eg yður ekki nefndan annað en Hol-
geir.“ — Og ungfrúin hallaði sér afturá bak
í stólnum og hló nú svo dátt, að tárin komu
fram í augun. Þetta var nýlunda þarna við
borðið að heyra hlegið svona dátt. Þar hafði
oft verið glatt á hjalla, er Holgeir var heima,
en aldrei svona glatt.
„Holgeir er ekki einu sinni bróðursonur
minn,“ mælti frú Bloch, „en eg tók hann
kornungan í húsið og þess vegna kallar hann
mig föðursystur sína.“
„Vitið þér, ungfrú, um hvað eg er að
lnigsa?" spurði Holgeir.
„Já, þér eruð að hugsa um hve margar
brauðsneiðar eg er búin að borða, er ekkt
svo?“ svaraði ungfrúin fjörlega.
„Nei, ekki er eg nú svo ókurteis — en eg
var að velta því fyrir mér, hvað komið hefði
yður til að fara að sækja baðstaðinn hingað,
því að engum lifandi manni fáið þér talið
trú um, að þér séuð neitt veik.“
„Já; en það er nú einmitt það einkenni-
lega við það, sem að mér gengur, að aðrir út
í frá þykjast eigi fá komið auga á það,“ svar-
aði hún með ákefð og stokkroðnaði út undir