Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Qupperneq 27

N. Kv.
OLDUKAST
65
Ungfrú Kruse liafði nú ekki framar aug-
un af „Karlsro", hinni miklu, skrautlegu
byggingu, sem nú tók sig svo tignarlega út
þarna uppi á ásnum, er sólin skein á tum-
ana og útbyggingarnar. Oft hafði hún áður
á:;göngu sinni þar franr lijá virt fyrir s'ér
þessa húsaþyrpingu, en aldrei eins vel og
vandlega eins og nú úr sæti sínu í vagnin-
um.
,;Það er fágæt gæðakona og flestum kven-
kostiim prýdd, frúin sem þér eruð til liúsa
hjá," tók nú Gran til máls.
„Já, en óskiip veikluð og á vísf skammt
eftir ólifað."
,:Er hún veik venju fremur? Eg er öllunr
stundunr við þetta lrað, og þess á nrilli lief
eg um svo nrargt að ltugsa, og kemst Jrví ekk-
ert til að líta inn til hennar."
‘ „Með því munduð þér gleðja liana óum-
ræðilega. Hún telur yður vera sinn mesta
alúðarvin; annars eru vinirnir lrennar víst
ekki mjög margir."
„jú, þar skjátlast yður; hún á einnritt
nrjög marga vini. Lítið inn í kofa fátækling-
anna og hinna sjúku og nrunið þér skjótt
konrast að raun um, að nafn hennar jrar er
þekkt og virt og elskað af öllunr."
,,Já, þarna kemur það; hér unr daginn
sagðist hún ekki vera neitt lirædd við sótt-
nænri. Eg varð alveg hissa, því að eg er ekki
eins hrædd við neitt eins og það að konra
nærri sjúklingum, og konri landfarsótt hér
upp á meðan eg er hér, skal eg ekki verða
lengi að hafa nrig burt."
.A'ið skulunr vona, að við fáunr að halda
yður jress vegna," sagði Gran. „En hvernig
líður ungfrú Margréti? Eru ekki allar líkur
til að henni gangi vel við í hönd farandi
o O
próf?"
,.Hún les að minnsta kosti af kappi, og
eg hygg, að hún sé nrjög metnaðargjörn."
„Já, jrað getur nú verið, en til þess liggja
göfugar hvatir. Því betra prófi senr hún nær,
jrr í auðveldara veitist lienni eftir á að safna
að sér lærisveinum."
„Nú, svo að hún ætlar að gefa sig við
kennslu?"
„Já, til þess að geta farið að styrkja móður
sína; unr jrað snýst allur liugur hennar."
„Eg er annars nrjög lítið með jreinr nræðg-
unr, en verð að vera öllunr stundunr á Jress-
ari leiðinlegu baðvistarstöð."
„Og þér, sem eruð svo iieilsugóð að sjá,"
áræddi Gran að segja. „Mér finnst eg eiga
svo erfitt með að setja mig inn í, að Jrér sé-
uð veik."
„Eg lít nú víst ekki nrjög veiklulega út,
en hef jró talsverða aðkenningu af tauga-
veiklun, einkunr vöðvateygjunr í úlnliðun-
unr, og er verið að reyna við nrig rafmagn
og nuddlækningar, en jrar sem eg með lífi
og sál hef lielgað söngfræðinni og liljóðfaua-
slættinum alla nrína krafta. þá hlýtur yður
að vera Jrað Ijóst, að nrér stendur Jrað á
miklu að fá fullan bata."
Það lagðist eins og Jrokuslæða unr augu
stóreignanrannsins og lrann varð gagntekinn
af viðkvæmni. — Ó, að hann hefði verið
Jress megnugur að geta hjálpað henni! Hann
várð hugsi.
Dagnrar litla vakti hann aftur af draunr-
órum hans nreð því að spyrja:
„Attu marga lresta?"
„Já, fjölda marga, ogef Jrú vilt heinrsækja
mig, skaltu fá að sjá Jrá alla."
„Má eg heimsækja þig í dag?"
„Nei, Dagmar, ekki í dag," greip nú ung-
frú Kruse franr í fljótlega.
„Þú verður að fá leyfi mömmu Jrinnar,"
bætti Gran \ið. Hann brosti nreð sjálfum
sér, er hann hugsaði unr, hvernig systur
sinni nrundi hafa orðið við, ef hann hefði
nú að henni óvöruin komið lreini nreð Jressa
gesti.
Þau voru nú konrin upp á ásana og öku-
manni var boðið að nenra staðar. Gran fór
niður úr vagninunr, laut ungfrúnni kurteis-
lega og bað hana fyrir alla nruni að aka svo
langt og svo leiígi sem henni og börnunum
Jróknaðist.
9