Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Blaðsíða 29

N. Kv.
67
OLDUKAST
Hann er þó ekki vanur að haga sér svona;
hann sem æfinlega hefur verið svo hugsun-
arsamur um allt, framtakssamur og skraf-
hreifinn. Hann er orðinn svona síðan hann
fór að sækja þennan góða baðvistarstað! í
fyrradag var hann allan daginn þar og í gær
allan síðari hluta dagsins. — „Eg verð sjálf
að bregða mér þangað og tala við læknirinn,
annars er ekki að vita livar við lendir."
Þegar hún svo hafði fastráðið þetta við
sjáifa sig, t<’>k hún prjónana sína aftur og
fór að prjóna í ákafa, jafnframt því sem hún
h'tigsaði aftur og fram um þennan fclskaða
Itróður sinn, sem hún unni svo lieitt. Þau
voru aðeins hálfsystkin og 14 ára aldurs-
munur á þeim. Lorentze Gran var aðeins
fjögra ára, er hún missti móður sína. Árið
eftir giftist faðir hennar aftur og stjú]ra
liennar gerði sér far um að veita henni hið
bezta uppeldi, en var afar ströng við hana.
Allar barnslegar hugsanir og tilhneigingar
voru, þegar á þeim fór að bera, þegar bæld-
ar niður með strangleika og hörku. Allt
'uppeldi hennar laut að því að gera hana sem
fyrst fullorðna að hugsunarhætti, beina
liuga hennar að alvöru lífsins, leiða lienni
fyrir sjónir hve afar nauðsynlegt það væri að
festa þegar í æsku augun á því, er vera ætti
aðal takmark hverrar sannrar konu: að vera
umsýslusöm, atorkusöm, skyldurækin, starf-
s<)m og stjórnsöm eiginkona, móðir og hús-
móðir. — Vanalegum barnaleikjum og
barnaleiklöngum hafði Lorentze því ekkert
af að segja í æsku, þar eð allt þess konar, að
sögn stjúpu hennar, leiddi huga hennar að
fánýtum liégóma, sem kæmi henni til að
vanrækja og leiða huga hennar frá því senr
henni riði meira á. — Enginn skyldi þó af
þessu stranga uppeldi draga j)á ályktun, að
frú Gran hefði stjúpdóttur sinni horn i síðu.
Þvert á móti. Hún unni henni hugástum.
svo sem væri hún hennar eigin skilgetin
dóttir, en hún var sjálf alveg með afbrigð-
um stjórnsöm, umsýslúsöm og röggsöm
kona. langsamlega því vaxin að gegna hús-
móðurstörfunum á hinu umfangsmikla
heimili sínu og hún vildi uppala jressa stjúp-
dóttur sína eftir sínu höfði, svo að hún yrði
J)\ í vaxin, að taka við húsmóðurstörfunum,
er sín missti við.
„Hagsýn, stjórnsöm og skyldurækin skal
hún \ erða, J)ótt hún máske eigi sé svo mikl-
um gáfum og atgervi gædd,“ var frú Gran
vön að segja. „Hún á að erfa Jretta fræga
höfuðból, og verður því að vera undir það
búin að geta, er J)ar að kemur, veitt því for-
stöðu sér til sóma.“ Og hin umhyggjusama
stjúpa naut þeirrar ánægju, að sjá Lorentze
taka miklum o«' góðum framförum í allra
umsýslu og stjórnsemi, svo að hún mátti hið
bezta við una.
Þannig liðu nú 10 ár, og yngri frú Gran
gat gefið sig óski])ta við því að sýna hvað í
henni bjó — að hún var, eins og áður er sagt,
alveg með afbrigðum dugleg, umsýslusöm
og stjórnsöm kona á heimili sínu, ágæt eig-
inkona og umhyggjusöm stjúpa, — en þá
varð það ótrúlega bert: að hún átti sjálf að
verða móðir. Hún var fyrir löngu hætt að
vona, að sú hamingja ætti eftir fyrir sér að
Hggja. Allan ársins liring frá 1. janúar til
.41. desember hafði lífið allt til Jressa gengið
sinn vanalega, reglubundna gang, en nú
lrlaut að verða nokkur breyting á. Aldrei á
æfi sinni hafði hún haft milli handanna eins
smáar flíkur eins og þær, er hún nú var að
sauma; hún brosti svo ánægjulega, er hún
var að skoða þær, virða þær fyrir sér og áðm
ójrekktar tiifinningar, móðurgieðin, móður-
ástin, ætluðu alveg að trylla hana.
Og hver veit, ef til vill verður það dreng-
ur — erfingi að óðalinu; drengur sem hún
svo iber gæfu til að ala upp eftir sínu höfði
og innræta framtakssemi, atorku, iðjusemi
og stjórnsemi; í stuttu máli drengur, sem
með tímanum verður þess umkominn, að
halda óðalinu í hefð og ættbálknum uppi!
„Guð komi til! Ertu að syngja, Cathrin-
us?“ sagði ifrúin einhverju sinni, er maður
hennar, skömmu fyrir hinn væntanléga