Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Síða 32

70
ÖLDUKAST
N. Kv.
er kæmi í hennar stað og ef til vill svo ráðrík
að hún ein vildi öllu ráða — nei, Lorentze
gat eigi hugsað þá liugsun til enda; til þess
var lnin alltof sár og svíðandi. —
Karl Gran var nú tekinn að reskjast, hálf
fimmtugur, er liér var komið sögunni. Ung-
legur mátti liann þó lieita enn. Andlitið
stiililegt og reglulegt, ennið liátt og svip-
mikið, augun blá og góðleg, nefið beint og
munnfríður var hann með afbrigðum. Yfir
höfuð mátti hann teljast með fríðari og
karl.mannlegTÍ mönnum, en það var æfin-
lega einhver þunglyndisblær yfir lionum,
eða þó öllu lieldur feimnisblær, sem auð-
vitað stafaði frá liinu stranga uppeldi. F.n
er hann í sínurn hóp var íarinn að opna
munninn, mátti skjótt heyra, að ekki vant-
aði hann dómgreind né nóg vit og mennt-
un, og þeir, er bezt þekktu hann, báru hina
mestu virðingu fyrir honum og elskuðu
hann, því trygglyndari mann, réttsýnni og
göfugiyndari í öllum greinum, var eigi auð-
ið að finna.
IV.
Frú IUoclr lá út al' í legubekknum, er
Gran kom inn. Flún stóð þegar upp og tók
alúðlega á móti honum: ,,Það var verulega
ánægjulegt að fá að sjá yður! F.g var einmitt
að hngsa utn h vernig yður mundi líða þarna
niður við baðið. Yður líklegast hálfleiðist
þar?“
„N'ei, — ekki svo mjög ennþá."
„Eg liélt einmitt að leiðinlegast væri fyrst
að vera bundinn ]rar við. Hafið þér kynnst
þar mörgum?“
„ög ekki get ég nú sagt það. En nú skul-
um við heldur víkja nrálinu að yður. Ung-
frúin, sem hér er til húsa hjá yður, segir
mér að þér séuð lakari til heilsunnar nú
upp á síðkastið. Þér hafið lítið húsrúnr og
það hlýtur að vera þröngt urn yður, en úti í
bænum má fá nóg herbergi, og ég vona að
þér ley.fið mér, . . .“
„Að taka dálítið herbergi á leigu lrérna á
kvistinum uppi?“ greip frú Rloch brosandi
fram í.
„Já, ég tek hann á leigu fyrir mig nú þeg-
ar; ég þarf máske á herberginu að halda
seinna, þó ég ekki þurifi þess við í svipinn.“
„Þakka yður fyrir hugulsemina, en ung-
frú Krnse verður áfram hjá mér.“
„Líkar yður vel við hana?“
„Ekki nema svona rétt í meðallagi.“
„Eg heyri að hún er ekki alveg að yðar
skapi?"
„Onei, það er hún ekki; hún er ein af
þeim, setn þannig koma fram, að maður
kærir sig ekki svo mjög um að kynnast
hen ni.“
„Þetta er harður dómur af munni yðar.“
„Já, fremur það. En eg hefi verið svo illa
fyrir kölluð — svo veik fyrir nú upp á sfð-
kastið og þegar hún svo kémur þjótandi inn
með þys og gauragangi , koma að mér þess-
ar slæmu hóstakviður.“
„Er Holger heima?“
,,Já, en hann er öllum stundum við
baðið.“
„Ætli hann haldi sig vel að lestrinum?"
„Um það get eg því miður ekki borið, eh
eg er óskiip hrædd um að hann slái um of
slöku við.“
,,Og hvernig er ástatt með Margrétu dótt-
ur yðar?“
„Hún hefir nú lokið prófi og er nú að
leitast fyrir um lærisveina.“
„Máske hún sé að hugsa um að koma á fót
'þessum skóla, er þið svo oft hafið rætt um?“
„Nei, hi'tn verður að vera ein um það,
vesalingurinn. — Eg er orðin ófær til að
aðstoða hana neitt verulega. Eg get vel sagt
yður það, að eg finn að kraftarnir eru óðum
að þverra og er viss um að dagarnir eru brátt
á enda.“
Gran sneri sér undan. Hann vildi eigi
láta frúna sjá að hann tárfeldi. „Vesalings
Margrét," fékk hann loks stnnið fram.
„Já, hún er það eina sem bindur mig við
Jretta líf; en hún bindur mig líka föstum