Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Qupperneq 34

OLDUKAST
N. Kv.
„Þakka yður fyrir boðið. Eg skal koma,
ef eg verð svo frísk.“
,,Og eg vona, ungfni Kruse, að þér sýnið
okkur þá ánægju?“
,,Þakka yður fyrir. Já, mig langar verulega
út á landið.“
„Það verða eigi aðrir gestkomandi hjá
okkur; við njóturn þess þá betur að liafa
jafn góðan og kærkominn gest og yður, frú
Blocb,“ bætti liann við; „og eg vona, að
Holgeir og Margrét komi einnig.“
Gran var að standa upp, er Holgeir kom
hlaupandi upp riðið og brunaði beint inn
til þeirra.
Það leyndi sér ekki að hann var reiður,
en liann sat á sér, er hann sá Gran.
„Ert þú einnig búinn að fá nóg af dans-
inum?“ spurði frúin.
„Já, mér leiddist hann, og yður Iiefur víst
einnig leiðzt liann, ungfrú Kruse, þar eð þér
svikuð mig um dansinn, sem þér lofuðuð
mér.“
„Það var svo mikið ryk og molluhiti inni,
að eg gat ekki annað.“
„Herra Gran býður okkur til miðdegis-
verðar á sunnudaginn kemur, Holgeir,"
mælti frú Blocit.
Hofgeir hneigði sig og skaut fljótlega aug-
unum til ungfrú Kruse, svo sem vilcli hann
segja: „Þar leiðist okkur áreiðanlega fram
úr öllum máta.“ En ungfrúin lét sem hún
tæki ekki eftir þessu. Hún stóð úti á svölun-
um og horfði hugfangin heim að Karlsro,
j^ar sem skemmtigarðurinn, ltaðaður í sól-
skininu, blasti við sjónum liennar.
Gran kvaddi og bauð þau öll fyrir fram
velkomin.
„Nú ætla eg að verða ósköp konuleg og
breiða á borðið,“ tók ungfrú Kruse fjörlega
til máls. „Þegar eg er kontin með svuntuna
hennar Margrétar, ferst mér þetta, \’ona ég,
eins vel úr liendi eins og ltenni.“
„Nei, það leyfir föðursystir mín aldrei,“
mælti Holgeir. „Þá fer betur á því, að eg
gerist borðsveinn dálitla stund.“
„H jálpizt þið að að leggja á borðið,“ sagði
frú Bloch, „og f'arið nú fram í eldhúsið.“
Það var nú lagt á borðið í mesta gáska, og
fyndni- og gamaúyrðunum rigndi niður.
Holgeir var reiður, er hann kom heim, því
ungfrúin hafði lofað honum dansi og svikið
hann; en þetta var í raun og veru miklu
skemmtilegra og hér voru þau tvö ein.
„Það er kynlegur náungi, þessi stóreigna-
lnirgeis Gran,“ sagði Holgeir á meðan hann
var að kveikja á steinolíuvélinni.
„Mér sýnist hann vera myndarlegur og
snotur maður,“ svaraði ungfrú Kruse og lét
sem hún svaraði út í hött.
„Snotur! J;i, fljótt á að líta er liann ekki
ósnotur og ber sig allvel, en hann er svo með
afbrigðum leiðinlegur! Og hvernig ætti
hann öðruvísi að vera? Hann múrar sig
þarna inni á slotinu og má nærri fara um,
hvaða áhrif slíkt hefur. Aldrei lyftir liann
sér neitt upp til að hreinsa lungun og Jrá er
hann ekki að eiga neitt við að víkka sjón-
deildarhringinn með ferðalögum. Nei, hann
gætir þess vel, að halda öllum stundum
kyrru fyrir heima og hugsa aldrei um néitt,
gela sig aldrei við neinu, nerna þessari stóru
landareign sinni; jnar er hann vakinn og
sofinn í að hugsa um hana. Og hvernig á
maðurinn að vera annað en eintrjáningur
og sérlundaður sérvitringur að lifa svona
lífi? Hér við bætist og, að hann á gamla
systur, önuga og illa lynta og Jrað er sfður
en svo, að hún hafi betrandi áhrif á hann.“
„Þér álítið yður þá betur settan og ham-
ingjusamari en hann?“
„ Já, sannarlega, því ég á kost á að auðga
anda minn að nytsamri þekkingu, ausa af
ótæmandi lincl menntagyðjunnar ög eg þyk-
ist færa mér það í nyt. Eg vil sannarlega ekki
skipta kjörum við hann eða neinn annan af
þessum mammonsþrælum, þessum. ..."
„Um hvern ertu að tala, Holgeir?“ spurði
frú Bloch, sem rétt í }>essu kom inn.
„Ekki um neinn einstakan, heldur al-
mennt um }>essa maurapúka.“