Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Qupperneq 38

76;
DYVEKE
N. Kv.
sem þá var orðinn ríkishertogi, og riddari
herra Albert Jepson Ravensborg, sem var
víðfrægur fyrir, hve vel hann talaði frönsku,
og var auk þess trúr og dyggur konungi.
Allir voru ánægðir með ráðstafanir þær,
er gerðar höfðu verið og allir vissu, hvernig
málum var komið, nema Dyveke. Enginn
hafði dirfzt að nefna þetta við hana, og
konungurinn sjálfur hikaði við það.
Svo reið hann einn góðan veðurdag til
Hvíteyrar og ákvað, að nú skyldi verða af
því. En þegar hann kom á konungsgarðinn,
hitti hann Dyveke svo yfirkomna af gráti
og sorg, að hann gat ekki f'engið af sér að
minnast á erindið. — Það var fagurt vorx’eð-
ur; sólin skein; fuglarnir sungu í skóginum
og hvít blóm sprungu út undir beykitrján-
um, sem voru sums staðar farin að grænka.
Þenna dag hafði Dyveke ákveðið að sleppa
dúfunum út; þær sátu lúpulegar í búrinu,
þótt það væri rúmgott, og böðuðu út vængj-
unum, þegar .fuglar flugu fram hjá; hún gat
því ekki fengið af sér að halda þeirn leng-
ur lokuðum inni. Aukþess liélt hún, að þær
væru orðnar þar svo heimavanar, að þær
mundu koma aftur í búrið, þegar hún
klappaði saman höndunum, eins og þær
höfðu gert í Ósló.
Hún opnaði búrið, stóð þar með F.dlu
02: horfði á, hve varlega dúfurnar trítluðu
út hver á fætur annarri og litu í kringum
sig, rétt eins og þær þyrðu ekki að reiða sig
á frelsið. Þær flugu upp í stórt tré, sátu þar
í hvirfingu, ltöðuðu út vængjunum og
kurruðu, eins og væru þær að lialda ráð-
stefnu.
„Þær eru að skima út yfir Danmörku,“
sagði Dyveke glöð. „Æ — dúfurnar mínar;
hér er fallegt, fallegra en í Noregi og fullt af
korni og blónium."
„Að þú skulir geta liaft gaman að þess-
um dúfum,“ mælti Edle.
„Líttu á, Edle,“ mælti Dyveke, „þarna
situr Hvítingur efst; hann er foringinn, sér
Lengra en hinar og segir þeim, hvað liann
sér. — Nú fljúga þær.“
Dúfurnar flugu allar í einu hátt í loft
upp; svo lækkuðu þær flugið og hringsól-
uðu yfir þakinu á konungsgarðinum. Dy-
\eke hló og klappaði höndum saman. En
svo flugu þær í hóp norður eftir, eins og
þær hefðu tekið fasta ákvörðun og vildu
ekki skilja. Dyveke hljóp fram á brekku-
brúnina og horfði á eftir þeim; hún eygði
þær enn eins og hvíta depla í bláu loftinu,
en þær flugu áfram og svo hurfu þær. Þá
vissi hún, að þær mundu aldrei koma aftur.
Hiin settist. niður og grét eins og hjarta
hennar ætlaði að springa, og ]:>ar hitti kon-
ungur hana, þegar liann kom. Hann reyndi
árangurlaust að hugga hana.
„Hvítu dúfurnar voru hamingja mín,“
mælti hún; „þegár þær eru horfnar, er ham-
ingjan horfin. Æ, kæri herra, nú skuluð
þér sanna til, að sorgin leggst á litlu Dyveke
yðar.“
„Ljót hjátrú!" s\araði konungur. „Stilltu
grátinn, — eg þoli ekki að sjá þig hrygga.
Svo skal eg senda þér stjörnuspámanninn
minn hingað. Hann Jieitir doktor Bernhard-
in Monk og er stórvitur mðaur. Hann hefur
oft sagt mér fyrir atburði, sem kornu fram
nák\æmlega á tilteknum tírna. Hann skal
segja þér forlög þín eftir stjörnunum og
gTanniskoða óklomna ævi þín'a, og hann
kemst áreiðanlega að þeirri niðurstöðu, að
litlu dúfunni minni sé enginn liætta búin."
Doktor Bernhardin Monk kom til Hvít-
eyrar og var með þann lærdóms- og spekings-
svip, að Edla varð dauðhrædd, stökk tit í
eplagarðinn og faldi sig. Sigbrit lokaði
herbergi sínu; hún kvaðst ekki leggja trún-
að á stjörnuspár, en hún hlustaði á viðræðu
doktorsins við Dyveke, því að luin var ekki
alveg sannfærð um sína skoðun. A eftir
reyndi hún líka til að fá doktorinn til að
spjalla við sig um þær launungar-kunnustur,
sem hún iðkaði sjálf. Síðar sagði hún kon-
ungi, að hann væri bláómenntaður og fá-