Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Síða 39

N. Kv.
DYVEKE
77
fróður niaður, o»' doktorinn sao;ði Pétri osj
o o o
Páli að Sigbrit garala væri galdrakind, sem
brenna ætti á báli.
En Dyveke trúði eins og nýju neti iist
stjbrnuspámannsins, hlustaði á orð lians og
svaraði einlæglega eins og barn spurning-
um lians. Hann ritaði upp fæðingarár
liennar og dag, heilla- og óheilladaga í líii
hennar, og iofaði nóttina eftir að gera at-
huganir á stjörnuhimninum sem tindraði
tim þær mundir svo skært og hátt uppi, að
hann taldi ekkert geta leyzt sér; svo skyldi
hann færa lienni ráðningarnar \ið fyrstu
hentugleika.
Tveim dögum síðar kom hann og kvaddi
Dyveke með þrem djúpum imeigingum.
„Sannarlega eruð þér útvalið barn him-
insins, fagra mær,“ mælti hann. „Segið mér,
livað þér viijið fá að vita, og eg skal svara
yður.“
„Eg vil aðeins fá að vita eitt,“ svaraði
Dyveke, ,,— nei, tvennt er það. Fyrst vil eg
fá að vita, hvort okkar deyr fyrr, lians náð
eða eg.“
„Þér desið löngu fyrr en hans náð,“ svar-
aði doktorinn.
„Guði sé lof og þökk fyrir það,“ sagði
Dyveke glöð. „Segið mér svo aðeins hve
lengi eg nýt ástar herra míns. Þegar eg veit
það, þarf eg ekki að spyrja um fleira liér í
heimi.“
„Eg get líka fnett yður um það,“ svaraði
doktorinn og reigði sig; „svo framarlega
sem stjörnurnar ljúga ekki og vísindi mín
eru ekki einbert fals, þá munuð þér njóta
ástar hans náðar fram á síðustu stund.“
Dy\’eke hló og hringsnerist og jós yfir
hann þakklætinu. Hún gaf honum dýrmæt-
an hring og fékk fyrir það rogaskammir af
Sigbritu af því að doktorinn var stjörnu-
spámaður konungsins og þá laun af lionum
fyrir.
.Yokkrum dögum síðar kom konungur á
']>eim tí.ma dags, sem luin var ekki vön að
sjá lrann; en hann var svo leiður yfir því að
liafa ekki sagt henni frá væntanlegu brúð-
kaupi sínu, að honum fannst það mega ekki
dragast lengur.
Hann hitti hana svo glaða og ofsakáta, að
slíkt hafði aldrei við borið, síðan hún kom
frá Yoregi, og svo sagði liann Itenni hægt o<r
gætilega, hvernig málum væri komið.
„Dyveke, litla dú.fan mín,“ mælti hann,
„eg er konungur og verð að rækja skyldur
konungs. Innan ársloka heldur drottning
mín innreið sína í Kaupmannahöfn, og cg
get ekki komið til þín á hverju kvöldi eins
og eg geri nú. En þú bíður mín, og eg kem,
þegar eg get. Ef þú verður góð við mig, skal
eg \ erða góður \ ið dr.ottningu nrína, en ef
þú ferð frá mér, get eg aldrei litið hana réttu
auga.“
Hann hafði ekki horft á Dyveke á meðan
hann talaði. Nú leit hann upp og undraðist,
hve glöð hún var á svipinn.
„Þér verðið að gera skyldu yðar,“ mælti
hún; „litla dúfan yðar flýgur aldrei frá yð-
ur.“
Hann faðmaði hana að sér og spurði,
lrvers vegna hún gæti tekið þessu svo vel;
hann sagði henni. að dögum saman hefði
hann ætlað að tala um það við hana, en
hefði ekki komið sér að því.
„Það er vegna þess,“ svaraði Dyveke og
strauk hár hans, „að eg veit þér munuð elska
mig fram á dauðastund mína; stjörnumeist-
arinn yðar sagði það, og þá verður það líka.
Drottningin yðar getur þá ekkert illt gert
mér, því að þér elskið mig, en ekki hana.“
„Já, Dyveke,“ sagði konungur glaðlega.
„Þegar eg get skoti/.t frá hirðinni og stjórn-
inni, stekk eg á hestbak og ríð til Hvíteyrar.
Þegar illa liggur á mér, þá hvíli eg höfuðið
í kjöltu þinni, og þú strýkur þunglyndið
burt með mjúkum höndum.“
„Svo skal vera, kæri herra,“ svaraði hún.
Kristján konungur reið heim í góðu skapi
og gaf doktor Bernhardin Monk þrjátíu
skíra hollenzka dúkata.