Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Síða 46

84
DYVEKE
N. Kv.
snemma vors, því að leiðin var löng og erfið
og mátti búast við töfum \ egna storma.
Þeir urðu vel reiðfara og sendu heim bréf
og boð um, að ef allt gengi vel, yrði drottn-
ing komin á Jónsmessu. Var þá ákveðið, að
brúðkaupið skyldi standa fyrsta dag júlí-
mánaðar, sem \ar afmælisdagur konungs.
Nokkru fyiT fóru gestirnir að tínast að,
bæði einkasystir hans náðar, kjör-
furstah'úin af Brandenburg, Hinrik her-
togi af Lyneborg og synir lians, Hinrik her-
togi af Meklenborg og Friðrik Iiertogi af
Gottorp, sem lét vingjarnlega, þótt liann
ætti bágt með að setja upp réttan brúð-
kaupssvip. Auk þessara kom mikill sægur
sendimanna frá erlendum þjóðhöfðingjum,
þar á meðal legáti páfa, sem átti að blessa
brúðhjónin í nafni Iians heilagleika og veita
öllum brúðkaupsgestunum fullkomið aflát
fyrir syndir þeirra. Þar var erkibiskupinn í
Lundi og tíu biskupar, en erkibiskupinn í
Þrándheimi var væntanlegur í fylgd með
brúðinni. Og svo var þar saman kominn
sfíkur urmull aðalsmanna með frúm sín-
um og þjónustuliði, að enginn þóttist muna
aðra eins viðhöfn.
Þetta kom líka svo við pyngju lians náð-
ar, að hann sat tímum saman í skrifstofu
Sigbriitar á Hvíteyri og reiknaði upp aftur
og aftur, hvort sér mundi endast fé.
Öllum hirðmönnum og þjónum konungs
hafði verið kontið upp nýjum búningum,
allir salir hallarinnar tjaldaðir slæðum,
rósasilki, pelli og gullfjölluðum dúkum.
Fágætar kryddvörur höfðu verið pantaðar
frá Austurlöndum og dýr vín Irá Rín og
Frakklandi. í Lýbiku einni hafði verið
keypt öl fyrir þúsund mörk, og frá Turisani,
frægasta gullsmiðnum í Flórenz, \rar komið
dýrðlegt ennisdjásn, sem átti að prýða höfuð
brúðarinnar. Auk þess hafði allur flotinn
verið fágaður og prýddur, enda átti hann
að vera heiðursvörður og fylgja hollenzku
skipunum, sem fluttu Elísabetu af Búrgund
til Danmerkur.
Samt varð konungur að biðja ríkisníð-
herra sína og aðalmenn að taka með sér að
heiman borðbúnað og silfurgögn, ábreiður
og áklæði og lána honum það á meðan á há-
tíðahöldunum stæði. Saxlands-hertogi lán-
aði honum níu lúðurþeytara og bumbu-
slagára.
Allt iþetta olli Kristjáni konungi heila-
brotum, og þó að Sigbrit gæfi honum mörg
góð ráð og úrlausnir, sótti hann enga hugg-
un til hennar við kvörtunum sínum og
kveinstíifum, heldur setti hún ofan í við
hann og sagði alltaf, að það, sem með þvrfti,
yrði að útvega, og ekki mætti hann liorfa í
að taka sonardóttur keisarans með maklegTÍ
sæmd.
,,í því niáli tek eg undir með Eiríki \Aralk-
endorf, og er okkur þó ekkert vel til vina,"
mælti hún. „Eg verð líklega að lesa aftur
bi éf erkibiskupsins til yðar náðar, þar sem
hann hvetur yður til að horfa ekki í skikl-
inginn. Diðrik Slaghök skriíaði mér Hka frá
Brússel, þegar hann var í bónorðsförinni
með Mogens Gjöe, að Danirnir ættu fullt
í fangi með að standa Búrgundunum á
sporði.“
„Mér finnst þér vera orðin nokkuð glys-
gjörn upp á síðkastið, Sigbrit,“ mælti kon-
ungur önuglega.
„Eg er eins og eg áður var,“ svaraði hún;
eg hef aldrei sýtin verið, þegar heiður yðar
og virðing hefur verið annars vegar.“
Kristján konungur gekk til Dyveke og
lagði höfuðið í kjöltu hennar.
„Dyveke, litla dúfan mín; nú eru erfiðir
dagar. Hér verð eg að sitja að sumbli með
föðurbróður mínum, sem feginn vildi mig
feigan, til þess að öðlast ríki mitt. Og eg
horfi á, hvernig grynnist í ríkissjóðnum
vegna hátíðahaldanna við móttöku brúðar-
innar, sem mér er nauðugt að kvænast.“
„Það veit enginn nema guð einn,“ svaraði
hún, „að þér elskið litlu dúfuna yðar, þang-
að til hún deyr; en þegar hún er dáin, snúið
þér ef til vill hug yðar til drottningarinnar.