Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Qupperneq 48

86
DYVEKE
N. Kv.
„Þarna kemur herramaður, sem reigsar
um á Hvíteyri eins oft og hirðstjórinn,"
sagði Large Urne og benti á Torben Oxe,
sem var að koma inn í hallargarðinn.
„Já, en liann kemur þangað vegna Dy-
veke,“ svaraði Mogens Gjöe og hló við.
„Nei, Torben, ef þér viljið ganga að eiga
Dyveke, þá skal hún fá þá heimangerð frá
ríkisráðinu, að önnur eins hafi aldrei sézt á
Norðurlöndum.'1
„Hvað þér getið verið gamansamur, herra
Mogens," sagði Torben Oxe.
Um Jeið viku allir til hliðar, því að hest-
ur konungs var teymdur að hallarriðinu;
hann kom sjálfur út, steig á bak og reið af
stað. Allir tóku ofan og konungur veifaði
hendi til þeirra.
„Hans náð er rauðeygður," mælti Torben
Oxe, „það veit ekki á gott.“
„Hans náð hefur ástæðu til að vera í
vondu skapi í dag,“ svaraði Mogens Gjöe. „í
morgun kom boð frá Búrgund, sem hefur
gert honum ama.“
„Hvað eruð þér að fara?“ sjiurði Torben.
„Tölum ekki um það hér í hallargarðin-
um.“
„Þér eruð alltof varfærinn," sagði Tor-
ben á leiðinni inn. „Nú þeysir hans náð til
Sigbritar með fregnina."
„Þar er hún líka vel geymd,“ svaraði Mog-
ens Gjöe, ,,og ef nokkur getur sefað reiði
konungs, þá getur hún það.“
Þeir gengu til herbergis herra Torbens og
töluðu fram og aftur um þá leiðu fregn, sem
doktor Jóhann Sucket hafði borið frá Nið-
Úrlöndum; þeim.var hreint ekki farið að
standa á sama.
Nú var það greiðslan á fyrsta þriðjungi
heimamundarins, sem allt vait á, eða 83 þús-
und gyllini. Greiðslan átti að fara fram á
Jónsmessudag, og hans náð hafði fuila þörf
Iiennar. En í stað peninganna kom doktor
Jóhann ekki með annað en ýmiss konar af-
sakanir og fögur orð. Stjórnin í Búrgund
gat þá sem stóð ekki staðið við skuldbind-
ingar sínar og varð að biðja hans náð að hafa
biðlund, þangað til betur stæði á.“
„Vitið þér, hverju hans náð svaraði því
bænarandvarpi?" spurði Lage Ume.
„Eg veit það vel, því að eg stóð hjá hon-
um, þegar hann svaraði þýzka doktornum.
Svarið kom viðstöðulaust og það var bæði
konunglegt og skýrt, svo framarlega sem
Búrgundar skilja bersögli. Hans náð sagði,
að sér bæri engan veginn að dæma um, að
hve miklu leyti það sæmdi keisaranum og
Karii erkihertoga að ganga á bak orða sinna
og rjúfa hátíðlegar skuldbindingar; ef þeim
fyndist svo, yrði hann sjálfur að sjá sér far-
borða upp á eigin spýtur.“
„Þá hefur lians náð verið reiður,“ mælti
Torben.
„Já,“ svaraði Mogens Gjöe, „og nú ríður
hann tii Sigbritar og sækir hana að ráðum.“
Sigbrit hellti úr sér skömmunum, þegar
hans náð færði henni fregnina. Hún hnýtti
líka í sendimenn hans, kvað þá hafa gert
óhagfellda samninga við Búrgunda, og
veittist einkum að Mogens Gjöe. Konungur
hlustaði á hana stillilega, því að hann vissi,
að hún þurfti að ausa úr sér.
„Ef þér kærðuð herra Mogens fyrir at-
hugaverða ráðsmennsku á fjármálum ríkis-
ins og fengjuð hann dæmdan, þá gæti fé
hans bjargað okkur úr ölium vanda,“ mælti
hún. „Hann hefur eignarhald á svo mörgum
herragörðum, að slíkt ætti ekki að leyfast
neinum þegni.“
„Mogens er mér hollur og trúr,“ svaraði
konungur, „og hann hefur ekki legið á liði
sínu. Ekki er það hans sök, að peningarnir
koma ekki, og þess vegna skuluð þér láta
hann afskiptalausan, Sigbrit.“
„Sama sögðuð þér um Eirík Walkendorf
í Osló,“ mælti Sigbrit.
Konungur kreppti hnefana.
„Eiríkur brást trausti mínu,“ svaraði
hann, ,,og honum skal hefnast fyrir það.“