Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Blaðsíða 8

38
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ert um föður siriri, því að hann var svo
ungur, þegar hann varð viðskila við hann
í sjávarháskanum forðum og fiskimennirnir
björguðu honum ásamt móður hans. Pað
eina sem hann mundi, var það, hvernig
honum hefði verið bjargað. En föður og
móður mundi hann ekkert eflir.
Fiskimennirnir, sem björguðu Antipólusi,
móður hans og hinum unga þræl, Drómió,
fóru burfu með börnin, til hins mesta hug-
arangurs fyrir hina ógæfusömu konu. Þeir
seldu hertoganum Menaphon, sem var fræg-
ur. hermaður, Antipólus og Drómió. Her-
toginn Menaphon, er var föðurbróðir her-
togans af Efasus, var vanur að hafa dreng-
ina með sjer, er hann heimsótti bróðurson
sinn, hertogann af Efasus.
Eftir því sem Antipólus þroskaðist, fjell
hertoganum af Efasus hann betur og betur
í geð, og er hann gerðist fulltíða maður,
gerði hann Antipólus að herforingja í liði
sínu. Vann hann sjer brátt mikinn orðstír
fyrir hugrekki, og bjargaði að Iokum lífi
hertogans, velgerðamanns síns, sem galt
honum verðleika sinn með því, að gifta
honum Adriönu, auðuga konu í Efasus.
Með þessari konu bjó hann nú og hafði
enn þá þjón sinn, Drómió, með sjer, er faðir
hans kom þangað.
Þegar Antipólus frá Sýrakúsa skildi við
vin sinn, sem ráðlagði honum að segja að
hann kæmi frá Epidamnum, afhenti hann
þræli sínum, Drómió, fjársjóð nokkurn og
sagði honum að fara með hann til veitinga-
hússins, sem hann ætlaði að dvelja á, en
á meðan kvaðst hann ætla að skoða borg-
ina og kynna sjer siðu og háttu fólksins.
Drómió var fjörugur að eðlisfari. Þegar
illa lá á Antipólusi og þunglyndi ásótti hann,
var hann vanur að skemta sjer við fjör og
gamanyrði þrælsins. Þannig var miklu nán-
ara samband og frjálsari viðræður á milli
þeirra Drómiós en vanalega átti sjer stað
milli þræls og húsbónda.
Þegar Antpólus frá Sýrakúsa haíði sent
Drómió í burtu, stóð hann kyr um stund
og hugsaði um sín einmanalegu ferðalög í
leit að móður og bróður, og að ekki var
nokkurslaðar, þar sem hann kom, hægt að
fá hinar minstu frjettir af þeim. Sagði hann
því sorgmæddur við sjálfan sig: »Jeg er
sem einn dropi úthafsins. Leitandi fjelaga
sinna rennur hann saman við heildina.
Þannig er það með sjálfan mig. Mishepnuð
leit veldur því, að jeg kann að týna sjálfum
mjer.«
Meðan hann var þannig niðursokkinn í
að hugsa um hin gagnslausu og þreytandi
ferðalög sín, kemur Drómió til baka, (að
því er hann hjelt). Antipólus skildi ekkert
í því, hve fljótur hann hefði verið og spurði
hvað hann hefði gert við peningana.
En nú var þetta ekki hans eigin Drómió,
sem hann talaði við, heldur bróðir hans,
sem var hjá Antipólusi frá Efasus. Báðir
Drómióarnir og Antipólusarnir voru ennþá
alveg eins líkir og Ægeon hafði sagt þá
vera, þegar þeir voru börn. Þess vegna
var það ekkert undarlegt, þótt Antipólus
hjeldi hann sinn eigin þræl og spyrði hann,
hvers vegna hann kæmi svo fijótt til baka.
Drómió svaraði: »Húsmóðir mín sendi
mig til þess að biðja þig að koma heim og
borða miðdegisverð. Gelti haninu brenn-
ur, svínið dettur af steikarateininum og hinn
maturinn verður allur kaldur, ef þú kemur
ekki heim.«
»Það er hvorki staður nje stund fyrir
svona spaug,« mælti Antipólus. »Hvað
gerðir þú við peningana?«
En Drómió sat fastur við sinn keip, að
húsmóðir sín hefði sent sig að sækja hann
til þess að borða.
»Hvaða húsmóðir?« spurði Antipólus.
»Nú, auðvitað konan yðar, herra minn,«
svaraði Drómió.«
Antipólus, sem átti enga konu, varð nú
fokreiður við Drómió og sagði: »Af því
að jeg masa stundum kumpánlega við þig,
leyfir þú þjer að gera svona ósvífið gys að