Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Blaðsíða 13

NYJAR KVÖLDVÖKUR.
43
Adriana vildi gjarnan sannfæra abbadísina
um, að hún hefði ekki vanrækt þetta og
mælti:
»Það var okkar sífelda umtalsefni. Þeg-
ar við vorum háttuð, hjelt jeg fyrir honum
vöku með þessu. Við máltíðir Ijet jeg hann
ekki hafa frið til að borða fyrir því. Þegar
við vorum á skemtigöngu tvö ein, talaði jeg
ekki um annað við hann, og þegar við vor-
um í fjelagsskap með öðrum, gaf jeg hon-
um þetta iðulega í skyn. Satt að segja
gekk alt mitt tal út á það, að sýna honum
fram á, hve andstyggilegt það væri og illa
gert af honum, að elska aðra konu meira
en mig.«
Þegar abbadísin hafði veitt þessa játn-
ingu upp úr hinni afbrýðissömu Adriönu,
mælti hún:
»Og þessu er það að kenna, að bóndi
yðar er orðinn óður. Hinn eitraði sónn af-
brýðissamrar konu er enn þá skaðlegra eit-
ur en tennur blóðhundsins. Það lítur út
fyrir, að honum hafi verið varnað svefns
vegna lastmæla yðar. Ekki að undra, þótt
hann sje orðinn ruglaður í höfðinu. Og
máltíðir hans voru kryddaðar með ávítun-
um frá yður. Ófriðsamar máltíðir valda
slæmri meltingu og hún hefir svo orsakað
æðið. Þjer segið, að skemtigöngur hans
hafi verið truflaðar með ádeilum yðar. Hafið
þjer hindrað hann frá skemtunum og fje-
lagsskap, við hverju var þá að búast nema
þunglyndi og að Iokum örvæntingu. AÍIeið-
ingin verður því sú, að þjer hafið með af-
brýðissemi yðar orðið valdar að brjálsemi
hans.«
Lúciana vildi nú fegin afsaka sysfur sína,
og sagði, að hún hefði ætíð ávítað mann
sinn með lipurð, og um leið sneri hún sjer
að systur sinni og sagði: »En hvers vegna
meðtekur þú þessar ávítanir orðaiaust?«
En abbadísin hafði leitt Adriönu svo greini-
lega fyrir sjónir yfirsjón hennar, að hún gat
aðeins sagt: »Hún hefir opnað augu mín
fyrir mínum eigin afbrotumu
Þótt Adriana blygðaðist sín fyrir fram-
ferði sitt, krafðist hún þess sanit sem áður,
að maðurinn sinn yrði framseldur sjer, en
abbadísin aftók að Iáta nokkurn koma inn í
klaustrið eða að framselja þennan ógæfusama
mann í hendur hinnar afbrýðissömu konu.
Hún ákvað hinsvegar, að reyna að lækna
hann með lípurð og lægni. Að svo búnu
sneri hún inn í klaustrið og skipaði að loka
útidyrunum.
Meðan dagurinn leið og öll þessi mis-
grip áttu sjer stað, sem sföfuðu af því, hve
líkir tvíburarnir voru, sat Ægeon í fangelsi
og beið sólseturs, en þá skyldi hann líflát-
inn, ef hann gæti ekki áður greitt Iausnar-
gjaldið. Aftökustaðurinn var nærri klaustr-
inu og nú var farið með Ægeon þar fram
hjá rjett í því, er abbadísin sneri inn í
klaustrið. í fylgd með honum var dómar-
inn til þess að vera til staðar að gefa náð-
að hann, ef einhver skyldi bjóðast til að
greiða iausnargjaldið fyrir hann.
Adriana sfansaði nú þessa dapurlegu
fylgd og bað dómarann að veita sjer lið-
sinni, og sagði honum, að abbadísin neitaði
að framselja hinn geðveika bónda sinn.
Meðan á þessu stóð, bar nú að hinn rjetta
Antipóius og Drómió. Höfðu þeir sloppið
úr varðhaldinu og krafðist nú Antipólus
rjettlætis af dómaranum. Kvartaði hann yfir
því, að kona sín hefði lokað sig inni og
borið fram, að hann væri geðveikur. Skýrði
hann ennfremur frá því, hvernig hann hefði
slitið af sjer böndin og komist undan eftir-
litsmönnum sínum. En er Adriana heyrði
þetta, varð hún mjög undrandi, því að hún
hjelt bónda sinn vera inni í klaustrinu.
Þegar Ægeon sá son sinn, sem hann
hjelt að væri sá hinn sami, sem fór frá
honum til þess að leita að móður sinni og
bróður, þóttist hann þess fullviss, að hinn
ástkæri sonur sinn mundi nú glaður borga
lausnargjald sitt. Hann ávarpaði nú Anti-
pólus með föðurlegum orðum, í þeirri von,
að hann væri laus við hina ægilegu hegn-
6*