Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Blaðsíða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
45
MEÐ HRAÐLESTINKI.
Eftir Inger Bentzon.
Pað var ógæfa Jens Eltings, að honum
hafði verið Iúskrað af dreng nokkrum í skól-
anum, ekki einu sinni, heldur dag eftir dag.
Þessi meðferð hafði gert hann geðillan og
huglausan og það fylgdi honum síðar meir.
»Þú ert alveg huglaus og þorir ekki nokk-
urn skapaðan hlut,« sagði sú útvalda, hún
fallega Mary, dóttir eimreiðarstjórans. Hún
þekti hann frá því að þau voru í skóla og
það gerðu bræður hennar líka, en þeir hlógu
og gerðu gys að honum.
Jens var duglegur að vinna og röskur
. piltur, en hann hafði aldrei skarað fram úr
við veitingaborðið eða í áflogum. Hann
spurði þess vegna sjálfan sig, hvort það
væri helst það, sem ungum stúlkum þætti
mest í varið hjá piltunum. Ef svo væri,
þá væru þær að minsta kosti fjári fljótar að
skifta um skoðun eftir að þær væru giftar.
Þá báðu þær forsjónina um mann, sem
kæmi heim með vikukaupið á föstudags-
kvöldum, sem tæki til í kjallaranum eða
eldiviðarskúrnum, þvæði sig vel hreinan á
sunnudögum, keyrði barnavagninn upp brekk-
ur eða leiddi næst minsta barnið.
En Jens sá líka, að ef nokkurn tíma kæmi
til þess, að Mary og hann ættu að eignast
barnavagn í fjelagi, þá varð hann að láta
skríða til skarar og gera eitthvað. Þar sem
hann var enginn íþróttamaður, var honum
síður Ijóst, hvað það ætti nú eiginlega að
vera. Hann velti þessu fyrir sjer fram og
aftur, þar til þessi fluga var orðin að nokk-
urskonar brjálæði.
Dag nokkurn las hann í blaði sínu um
mann einn, sem klifrast hafði upp á þak á
bifreið og dansað þar tango, en bifreiðin
þaut áfram með 60 kílómetra hraða á kl.st.
Reyndar hafði hann viðbeinsbrotnað og —
fengið háa fjesekt í þokkabót!
Jens taldi það, sem til var í aurabaukn-
um. Ef Mary vildi heldur láta eyða þess-
um aurum í þannig löguð asnastrik, en í
gjafir handa sjer, sem hann vildi gefa henni,
þá var honum alveg sama.
Jens braut heilann um, hverju hann ætti
að finna upp á, svo að að hann yxi í aug-
um Mary, einhverju nógu vitlausu, sem allir
töluðu um og hann yrði nafnfrægur fyrir.
En hugsunum eins og þeirri að berja lög-
regluþjón sveitaþorpsins til jarðar, varð hann
auðvitað að hrinda frá sjer. Lögregluþjónn-
inn var nefnilega töluvert stærri og sterkari
en Jens og þar að auki voru þeir frændur,
og með því að Jens var frændrækinn, gat
þetta ekki komið til mála. Og svona gekk
það með fleiri áætlanir hans. Þar voru óta!
ljón á veginum.
Dag einn ákvað hann í örvæntingu sinni
að fara til næsta þorps og vekja þar eitt-
hvert hneyksli. Hann Ijet peninga sína í
vasa innan á vestinu, hjólaði til brautar-
stöðvarinnar, sem var þar í námunda, og
fjekk sjer farmiða með hraðlestinni. Hann
gerði sjer það Ijóst, að Ienti hann í ein-
hverju klandri við lögregluna í Austurbæ,
mundi það birtast í blöðunum heima og þá
kæmi það Mary fyrir augu. En þrátt fyrir
það var þetta svo langt frá heimili hans,
að mannorð hans beið engan hnekki. Það
lokkaði Jens.
Það var afskaplega heitt þennan seinni
hluta dags. Jens var einn í hinum þrönga
klefa, sem Iyktaði af málningu og var svo
heitur, að honum sveið í bakhlutann, þar
sem hann sat. Varla var Iestin komin af
stað, þegar Jens teygði sig svo langt og
hann gat út um gluggann til þess að reyna
að fá ofurlítinn svala.
Lestin var á eftir tímanum, því að hún