Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Blaðsíða 11

NÍYJAR KVÖLDVÖKUR
4i
tóku þeir hann í misgripum fyrir bróður
hans. Skraddari einn sýndi honum dálítinn
silkistranga, sem hann kvaðst hafa keypt
fyrir hann eftir beiðni og fór fram á að
taka mál af honum.
Antipólus fór nú fyrir alvöru að halda,
að hann væri ofurseldur göldrum og gern-
ingum. Ekki bætti það úr skák, þegar
Drómió spurði hann, hvernig hann hefði
sloppið úr höndum lögregluþjónsins, sem
hafði verið á leiðinni með hann í fangelsið,
og fjekk honum um leið fulla pyngju af
gulli, sem Adriana sendi til þess að greiða
skuldina. Petta skraf Drómió um varðhald,
fangelsi og peninga, sem hann kæmi með
frá Adriönu, gersamlega ærði Antipólus.
Hann mælti:
»Pessi náungi, Drómió, er vissulega rugl-
aður og við erum báðir beittir sjónhverf-
ingum.« Yfirbugaður af ótta og skelfingu
hrópaði hann upp: »Góðir andar hjálpi
okkur í burfu frá þessum undarlega stað!«
Rjett í þessu kom kona til Antipólusar
og ávarpaði hann með nafni. Hún kvað
hann hafa borðað hjá sjer miðdegisverð.
Spurði hún hann eftir gullkeðjunni, sem
lrann hefði lofað að gefa sjer.
Nú misti Antipólus þolinmæðina og kall-
aði hana galdranorn. Hann neitaði að hafa
nokkru sinni borðað hjá henni, eða lofað
henni gullkeðju, og kvaðst meir að segja
aldrei hafa sjeð hana fyr. En konan hjelt
engu að síður áfram að staðhæfa, að hann
hefði borðað með sjer miðdegisverð og
lofað sjer gullkeðju, en Antipólus neitaði
því afdráttarlaust. Ennfremur sagðist hún
hafa gefið honum mjög verðmætan hring.
Ef hann vildi ekki gefa sjer gullkeðjuna,
krafðist hún þvf að fá hringinn til baka.
Nú varð Antipólus alveg hamstola, og
kallaði hana örgustu galdranorn. Kvaðst
hann engin deili vita á henni nje hring
hennar. Með þetta hljóp hann í burtu og
skildi konuna eftir, sem furðaði sig mjög
á orðum hans og ofstopa, því að ekkert
var hún jafn viss um og það, að hann hefði
borðað hjá henni og hún gefið honum
firgurgull, þegar hann hafði lofað að gefa
henni gullkeðjuna. En kona þessi hafði
framið sömu misgripin sem svo margir aðr-
ir og tekið hann fyrir bróður hans. Hinn
kvænti Antipólus hafði gert alt það, sem
hún bar á Antipólus frá Sýrakúsa.
Pegar hinum kvænta Antipólusi var neit-
að um aðgang að hans eigin húsi og þjón-
arnir fullyrtu, að hann sæti til borðs með
konu sinni, fór hann burfu fokreiður og
hjelt að þetta hlyti að vera eitt af afbrýðis-
köstunum, sem kona hans átti vanda til.
Hann mundi vel, að kona hans hafði oft
borið honum það á brýn að ástæðulausu,
að hann hjeldi saman við aðra konu. Til
þess að hefna sín á henni fyrir að vera
Iokaður úli, ákvað hann nú að fara og heim-
sækja þessa konu. Par eð hún tók á móti
honum með hinni mestu blíðu og kona
hans hafði að ástæðulausu tortrygt hann,
þá ákvað hann að gefa henni gullkeðju, sem
hann hafði ætlað að gefa konu sinni. Var
það sama keðjan og gullsmiðurinn hafði
fengið bróður hans í misgripum. Svo vænt
þótti konunni um, er henni var lofuð fög-
ur gullkeðja, að hún gaf hinum kvænta
Antipólusi fingurgull. Pegar hann nú af-
tók að hann þekti hana, neitaði að hún
hefði nokkru sinni gefið sjer hring og skildi
við hana hálf örvinglaða, þá datt henni í
hug, að hann mundi vera búinn að missa
vitið og ákvað að fara rakleiðis heim til
Adriönu og segja henni, að maðurinn henn-
ar væri orðinn brjálaður. En meðan hún
var áð segja Adriönu þefta, kom hinn rjetti
eiginmaður hennar og með honum fanga-
vörður. Hafði hann leyft Antipólusi að
fara heim til þess að ná í peningana til
að borga gullsmiðnum skuldina, því að
pyngjuna, sem Adriana hafði sent með
Drómió, hafði hann afhent röngum Anti-
pólusi.
Adriana tók sögu konunnar ttúanlega, að