Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Blaðsíða 31

NYJAR KVÖLDVÖKUR
61
»Hver er þetta?« hrópaði hann og gekk
fast að Ameiíkumanninum.
sÓkunnugi maðurinn,« mælti einn af varð-
mönnum Blakes og bölvaði þá hái mað-
urinn.
sBíddu við!« hrópaði hinn. »Hann er
nú þegar að bana kominn. Hann getur
ekki staðið.«
»Við skulum stúfa honum strax. Hann
hefir sjeð of mikið.«
»Nei, nei! Pað er Ameríkumaðurinn. Skil-
urðu ekki?«
»Mundu eftir skipuninni, Narcone,« mælti
hinn þiiðj'.
En Narcone hjelt áfram að bölva, eins og
liann væri óður af morðlöngun. í miðri
samræðunni kvað við rödd úti í myrkrinu:
»Hvað hafið þið þarna?«
»Ameríkumanninn. Hanngeturekki staðið.«
Prekvaxinn maður kom í Ijós á veginum
og hinir vjeku frá, svo að hann kæmist að.
»Hver gerði það?« spurði hann bálvondur.
í fyrstu svaraði enginn, en Ioks mælti
flokkstjóri sá, er hjelt Blake:
»Jeg er ekki viss um, að hann sje særð-
ur. Við drógum hann strax af baki. Ef til
vill er hann bara hræddur.«
»Það mátti enginn skjóta,« muldraði for-
inginn.
fjá, en þú vissir sjálfur, að án þess varð
ekki komist,« mælti Narcone. »Ricardo barð-
ist eins og hetja, drap tvo okkar manna og
særði marga.«
Þrekvaxni maðurinn, sem Norvin áleit að
væri hinn frægi Cardi sjálfur, hrópaði til
hans í skipunarróm:
»Nú, Signore, talið þjer! Eruð þjer sár?«
Fanginn hristi höfuðið, enda þóít hann
vissi eigi, hvort svo væri, Neitun hans virt-
ist gleðja foringjann, sem mælti glaðlega:
»Það var gott. Við vildum eigi skerða
hár á höfði yðar. Það gæti haft óþægilegar
afleiðingar. Skiljið þjer? Og nú — eld-
spýtu — einhver ykkar.«
»Þess þarf ekki,« mælti Naicone og hló
við. »Hvaða gaman er að kunna iðn sem
mína, ef ekki er hægt að leggja lýting svo
að gagni komi? Rýtingurinn hitti tvisvar —
einu sinni fyrir sár okkar sjálfra og einu
sinrii vegna veslings Gall', sem var myrtur.
Það var eins og að drepa sauðkindur.«
Hann sleit að nýju upp gras og hjelt áfram
að þurka sjer um hendurnar.
Örlítill eldslogi lýsti upp myrkrið. Hann
var borinn að ásjónu Ricardo Ferara. Svo
dó hann, en sást aftur, þegar maðurinn
beygði sig niður til þess að rannsaka Marel.
Það var nú fyrst að Ameríkumanninum
varð Ijóst, hvaða skelfingaratburður hafði
skeð, því að alt hafði orðið í svo skjótri
svipan, að hann hafði ruglast. En þegar
liann sá líkin, kom hann til sjálfs sín og
hann barðist um á hæl og hnakka til þess
að losa sig.
Einn af morðvörgunum tók byssuna, sem
hann hafði gleymt, af honum og skipaði
honum að fara. Hann skjögraði niður veg-
inn, sem þeir Marfel og Ricardo höfðu
komið, eins og veikur maður, því að óttinn
lamaði hann. Þegar hann hafði gengið dá-
lítinn spöl, fór hann að hlaupa, fyrst þungt
og klunnalega, en þegar blóðið komst í
hreyfingu — hraðara og Ijettilegar, uns hann
hljóp eins og hann ætti lífið að leysa. Og
meðan hann hljóp, óx ótti hans. Hann
vissi, að hversu hratt sem hann hlypi, gæti
hann þó aldrei hlaupið frá því, sem hann
hafði nú verið sjónar- og heyrnarvottur að.
Það var ekki hin ömurlega sýn af líki vinar
hans eða afskræmt andlit Ricardo Ferara,
sem fylti hann skelfingu; það var meðvit-
undin um hans eigið hræðilega og svívirði-
lega hugleysi.