Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Blaðsíða 16

46
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
áfti að hafa samband við aðra lest, sem kom
of seint, og varð því að bíða eftir henni.
Frá þvi að Iestin Iagði af stað fór hún því
með geysihraða. Meðan lestin þeystist
þannig áfram, datt Jens maðurinn í hug,
sem dansað hafði á bifreiðarþakinu, og hann
skotraði augunum upp til þaksins á járn-
brautarvagninum og hugsaði með sjer, að
það hlyti þó að vera enn þá meira æsandi,
að dansa þar uppi — eða að labba eftir
endilangri lestinni og koma í Ijós uppi á
kolavagninum, áður en nokkur vissi af.
Auðvitað mundi það kosta nokkuð, en
stærri sekt en hann gæti borgað rnundi
hann varla fá.
Jens sveiflaði sjer upp í gluggann og
settist þar. Var hann allur fyrir utan, nema
fæturnir, sem voru fyrir innan. Paðan var
nú í raun og veru ekki svo erfilt að klifra
upp á þakið, 'ef maður aðeins hafði það
hugfast, að horfa ekki á grjótmölina milli
járnbrautarteinanna. Erfiðara var að standa
upp, þegar hann var kominn upp á þakið.
.Hattur hans fauk út í veður og vind, en
upp gat hann þó loks staðið, allur í keng
og gleiðfættur.
Petta fór nú samt að verða heimskulegt
gaman. Pað minti hann talsvert á fyrri
daga, þegar hann brunaði á sleða niður
bratta brekku og var að reyna að halda
jafnvæginu. Jens hló. í sama bili var
merkjastaur nærri búinn að feykja honum
niður af þakinu, en hann beygði sig og
byrjaði svo að ganga fram eftir vagnþök-
unum. Pað var aðeins lítið bil milli vagn-
anna og honum gekk vel yfir það fyrsta.
Hliðvörður nokkur, sem stóð við krossspor
eitt, sá til hans og fórnaði höndum til him-
ins af skelfingu og hvarf inn í stöðvarhús-
ið til að tilkynna næstu stöð, hvað á seyði
væri.
Áður en svo langt væri komið, var Jens
kominn fram á fremsta vagninn. Hann hafði
nú nóg að gera að reyna að halda jafn-
væginu, því að lestin ruggaði ákaflega og
miklu meira en áður. Hann sá ekki stöðv-
arstjórann og alla burðarkarlana á slöðvar-
stjettinni, sem fórnuðu höndum af skelfingu.
Jens lenti að lokum með þungum dynk
í kolavagninum og í sama bili kom í Ijós
biksvart andlit. Sem jeg er lifandi! Pað
var faðir Mary. En Jens fjekk nú annað
að hugsa um, því að á slánni yfir inngang-
inum í vagninn hjekk hörundsdökkur, ná-
fölur maður og leit út fyrir að vera dauður.
»Komdu og hjálpaðu mjer!« öskraði
faðir Mary.
Jens hlýddi. Hann þreif reku þá, sem
hinn rjetti honum, og eimreiðarstjórinn var
önnum kafinn við ýmsa snerla og hand-
föng, sem Jens botnaði ekki Iifandi vitund í.
Svo sneri gamli maðurinn sjer við og í
sameiningu lögðu þeir veika kyndarann of-
an á kolin og ijetu fara eins vel um hánn
og unt var.
»Pað er hitanum að kenna,« mælti gamli
maðurinn. »Hann fær þetta stundum. Hann
á sjö börn og þess vegna hefi jeg ekki haft
brjóst í mjer til að segja frá þessu. En
þetta skal nú samt verða í síðasta sinn, því
að jeg ber ábyrgð á fleiri mannslífum en
hans. — Pað var gott að þú veittir því
eftirtekt, að alt var ekki eins og það átti að
vera. Pað hefði ekki hver og einn leikið
þetta eftir þjer, að koma hlaupandi eftir
þökunum til að hjálpa mjer. Pað var nærri
komið að mjer að stansa í Houbro til þess
að fá þar annan kyndara, en næsta lest var
á hælum okkar og við verðum að ná sam-
bandi við hana. — Mokaðu nú ogmokaðu!
Nú, þú ert að vísu ekki klæddur eins og
hentugast væti, en jeg skal sjá um, að það
verði »puntað« upp á þig í skýrslu minni
um þetta mál. — Pað er þó gott að enn
eru til menn, sem ekki láta sjer alt fyrir
brjósti brenna.«
Kyndarinn ofan á kolunum Iá enn hreyf-
ingarlaus, þegar lestin brunaði inn í Aust-
urbæ og þeir urðu að kalla á hjálp til að
bera hann burtu.