Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Blaðsíða 4

82
VALGERÐUR
N. Kv.
andi andlit sást í gættinni: „Góða nótt,
og þakka þér fyrir að þú komst svona
snemma!" Og koss flaug af vísifingrinum
litla inn í stofuna.
Skúli læddist fram að dyrunum og gægð-
ist fram fyrir, en þar var enginn, og í nætur-
kyrrðinni gat hann greint létt fótatak upp
stigann. Hann lokaði hurðinni hljóðlega.
„Alltaf er nú Ella litla sæt, skinnið að tarna,
og marga gleðistund höfum við átt saman.
En hana vantar þetta dásamlega seiðmagn
og tignarbrag. Ó, hún er svo töfrandi!"
Hann fleygði sér í legubekkinn og stundi
þungt.
,,Ég er bráðlátur. Þolinmæðin þrautir
vinnur allar. Við eigum bæði langt líf fyrir
höndum, og það skal takast!“ Hann sat
nokkra stund og studdi hönd undir kinn,
en greip síðan bókina, sem Ella hafði fleygt
frá sér, og las langt fram á nótt.
Tveimur dögum síðar voru fiskþvotta-
konurnar byrjaðar á verki sínu að vanda.
Guðlaug gamla var þar ásamt öðrum, og var
eitthvað að spjalla, er hún þagnaði allt í
einu í miðri setningu, rak upp hljóð og ná-
fölnaði.
„Hvað er þetta?“ spurðu margar hinna í
einu. Guðlaug reif af sér vettlinginn og
kveinkaði við. Blóð rann úr vinstri liandar
vöðvanum.
„Það er ekkert,“ sagði hún hressilega,
strauk blóðið af hendinni, en kveinkaði þó
enn. „Verst að ólukkans fiskbeinið hefur
brotnað inni í, ég finn vel til þess.“
„Farðu til hjúkrunarkonunnar, það er
ljezt sem fyrst,“ sagði Sólveig.
„Það er víst ekki annars kostur, þótt illt
sé að missa nú vinnu og þurfa svo að borga
henni þar að auki. — Ég held ég sé feig!
Aldrei lief ég skaðað mig fyrr.“
Guðlaug gamla staulaðist heim á leið,
eins og hefði hún skyndilega orðið tíu ár-
um eldri og að litlum tírna liðnum drap
hún að dyrum hjá A'algerði. Valgerður opn-
aði sjálf og bauð gestinum tafarlaust inn,
og Guðlaug tók óðar til máis:
„Það er mesta skömm að vera að gera yð-
ur ónæði, en ég rak fiskbein í hendina á
mér og er lirædd um, að eitthvað sitji eftir
af því.“
Valgerður rakti óhreina tuskuna utan af
sárinu, þvoði síðan höndina og tók beinið
burt; svo þvoði hún höndina enn á ný og
batt um hana. Á meðan lét Guðlaug dæluna
ganga þrotlaust, hvernig hún kynni við sig,
hve „pent“ væri herbergið hennar, hvort
hún liefði nokkurn stundar frið fyrir kvabbi
í fólki, það væri nú kannske munur að hafa
einhvern að leita til o. s. frv.
Valgerður svaraði með fáum orðum, en
alltaf vingjarnlega, þótt hana furðaði á
mælgi Guðlaugar. Að þessu loknu færði hún
henni kaffi, en drakk sjál bolla af soðnu
vatni.
„Drekkið þér aldrei kaffi, blessuð mín?“
„Jú, en ég var nýbúin að borða og hef
þá ekki lyst á því.“
„En ég hef alltaf lyst á kaffi,“ og Guðlaug
smá dreypti á sínum bolla. „Þér búið líka
til svo ilmandi gott kaffi, þau eru ekki ama-
leg, fyrstu kynnin mín af yður, því að ég
tel ekki, að við séum kunnugar, þó að ég
liafi olt séð yður; en vitið þér, hvenær mér
hefur þótt vænst um yður, síðan við sá-
urnst fyrst?“ Guðlaug drakk vænan teyg og
leit svo á Valgerði og brosti yfir allt and-
litið.
„Var það, þegar ég náði beininu áðan?“
„Nei, ó nei, ekki var nú það, og var það
þó snilldarlega gert. — Nei, það var, þegar
þér vilduð ekki dansa við hann Gúla Ktila
hérna um kvöldið,“ og hláturinn ískraði í
Guðlaugu gömlu.
„Við hvað eigið þér, kona góð?“ sagði
Valgerður og leit á hana spurnaraugum.
„Ja, það er nú varla von, að þér skiljið
bullið úr mér, ég kalla hann Skúla Jenssen
þetta að gamni mínu.“
„Hvers vegna gerið þér það?“