Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Blaðsíða 23

N. Kv.
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
101
sig á að jafnhatta járnstöng. Gátu sumir það
með báðum höndum, en aðrir ekki. Ég stóð
þar hjá og hló að þeim fyrir lydduskapinn,
þar til einn þeirra segir: „Jæja, láttu sjá og
gerðu þá betur sjálfur! Þú skalt fá tvær
krónur, ef þú jafnhattar stöngina með ann-
arri liendi." — Ég ræðst þá á stöngina og
lyfti henni með beinum hægri handlegg
upp yfir höfuð mér og læt hana síðan aftur
síga til jarðar, án þess að handleggurinn
bogni. Fékk ég þá líka aðrar tvær krónur.
Þá var allt sement í trétunnum. Þær voru
þö ekki vatnsheldar og máttu því ekki
standa úti í regni. Eftir að ég var laus hjá
Snorra, byggði ég hús á Vopnafirði. Þar bar
svo til eitt sinn, að ég átti eina sements-
tunnu, sem stóð úti. Seint um kvöld var ég
einn í húsinu eitthvað að dunda eftir að
aðrir vorú hættir vinnu og farnir heim. Sé
ég þá að rigna muni um nóttina, og varð se-
mentstunnnan því að komast í hús. Tók ég
þá tunnuna í fangið og bar hana inn í eld-
hús og þar ofan í kjallara. Tunnan var 365
pund (1821/^ kg.).
XI. Horft um öxl.
Þegar ég nú, ár 1945, eða um 50 árum eft-
ir að ég hóf nám mitt, lít yfir farinn veg og
ber saman námstíma minn og þeirra, sem nú
stunda iðnnám, virðist mér, að ég muni hafa
lært meira á þremur árum heldur en þeir,
sem nú stunda fjögurra ára nám. Að vísu er
þetta að sumu leyti ekki sambærilegt, þar
sem aðstæður allar eru svo gerólíkar.
Snorri Jónsson lagði aðaláherzluna á að
kenna dugnað, hagsýni og reglusemi. Og
sérstaklega að kenna mönnum að bjarga sér
sjálfir, þegar Jreir ættu ekki kost Jress að fá
hjálp annarra. En það hef ég margsinnis
fundið síðan, að þetta hefur orðið mér mik-
ils virði. Næstu árin eftir námið tók ég að
mér húsabyggingar víðs vegar um landið, og
hafði ég þá oft litla aðstoð. En aldrei kom
J^að að sök. Það sem helzt bagaði mér var
kunnáttuleysi í reikningi og teikningu. En
á námsárum mínum var Jtess enginn kostur
að fá tilsögn í þeirn efnum. Ég flutti til
Reykjavíkur 1904, og fyrstu veturna þar
gekk ég á teikniskóla hjá Stefáni Eiríkssyni.
Á þeim skóla var ég tvo vetur, 2 stundir á
hverju kvöldi.
Nú er námstími við iðnnám 4 ár, og vinnu-
tími aðeins 8 stundir á dag á sumrum, og
minna á vetrum. En Jrar við bætist kvöld-
skóli alla veturna. Þrátt fyrir það mun ég
hafa unnið um 800 stundum meira á þrem-
ur árum en Jreir, sem nú stunda fjögurra ára
nám. Vitanlega er iðnskólagangan ómetan-
leg undirstaða. En verklega námið er ein-
hæfara. Allt erfiðasta verkið er nú unnið í
vélum, og fjöldinn af nútíðarsmiðum þekk-
ir ekki Jrau verkfæri, sem við urðum að
vinna með, t. d. klósög, fótsög, fellhefil o. 1:1.
Nú munu heldur ekki vera aðrir en gömlu
smiðirnir, sem kunna að byggja timburhús;
en Jress ber sennilega ekki að sakna, því að
líklega verða þau ekki byggð í framtíðinni.
(Hér enda samfelldar endurminningar
Kristjáns S. Sigurðssonar).
Vitjað nafns.
(Skráð af Guðjóni Jónssyni eftir sögn Sigríðar Jóns-
dóttur á Hjöllum.)
Húsfrú Sigríði Jóndóttur á Hjöllum, konu Jóns
hreppstjóra Finnssonar, dreymdi árið 1869, að Jón
skáld Thoroddsen kæmi til sín og falaði gistingar,
en hann var vanur að gista hjá þeim í þingaferð-
unurn, meðan hann var sýslumaður í Barðastrand-
arsýslu. Sigríður kvaðst því miður ekki geta lofað
honum að vera. En liann kvað hana geta það, ef
hún vildi. Þetta sagði hann með nokkurri þykkju.
En er liér var komið, vaknaði hún, og varð ekki
draumurinn lengri.
Þegar þetta gerðist, var Sigríður ófrísk og eign-
aðist þá piltbarn 8. febrúar 1870. Þótti henni, sem
Jón hefði leitað nafns og gaf sveininum nafnið
Guðjón.